1000 نکته مهم که در مورد بره موم که نمی دانید؟ | بره موم اسماعیلی

بره موم و خواص درمانی اش چندوقتی است که دربین ما ایرانی ها خیلی ازش صحبت میشود لذا تصمیم گرفتیم به عنوان یک محقق و پژوهشگر و تولید کننده و تامین کنننده بزرگ بره موم ایران  اطلاعات کامل و پرباری را همراه با مستندات دانشگاهی و تاریخی و تجربی فعالان و زنبورداران و محققان و دانشمندان از سراسر جهان در اختیار شما عزیزان قرار بدهم تا بتوانید با اگاهی کامل نسبت به این معجزه الهی و اکسیر دارویی اقدام به درمان بیماری ها کنید و یا امنیت سلامیتان را تضمین کنید بره موم  خاصیت ها ارق العاده دارد و در گذشته تا امروز در موارد بسیاری  مورد استفاده قرار گرفته و نتیجه ها خارق العاده را شامل حال بیماران و دیگر نیارمندان کرده است  در واقع کلی ترین و عمده ترین خاصیت های بره موم , ضد التهاب و ضد عفونت و ضد باکتری و قارچ است .

ترکیبات اصلی بره موم شامل رزین و موم می باشد. رنگ آن ممکن است تنوع بسیار زیادی داشته باشد. در مناطق معتدل رنگ این ماده از زرد روشن یا قهوه ای تا قهوه ای تیره متغیر است رنگ بره موم تولید شده در آب و هوای گرمسیری ممکن است از قهوه ای مایل به سبز روشن (در بره موم برزیلی) تا سیاه و قرمز تیره (در تعدادی از نمونه های کوبایی) متغیر باشد

ریزین : مادهای شیمیایی که نقش مهمی در سیستم ایمنی گیاهان دارد

رنگ بره موم :

هرچه بره موم بیشتر در کندو باقی بماند رنگ آن تیره تر می شود. بره موم تازه به رنگ قرمز و زرد و سبز در قاب های حاوی سلولهای مومی تازه ترشح شده توسط زنبور عسل دیده می شود. همچنین رنگ بره موم با توجه به درختان و گیاهی که مورد استفاده زنبورهای عسل قرار گرفته و نیز نوع زنبورهایی که این ماده را گردآوری می کنند متفاوت است.

شما می توانید بره موم را در دو قسمت کندو بیشتر از جاهای دیگر دیده میشود:

اول : در ورودی یا دریچه ی پرواز کندوها

دوم : در قسمت فوقانی و طرفین قاب ها۔ لایه های بره مومی ذخیره شده در کندو به منظور استفاده در مسدود کردن درزها و منافذ کندو

می باشد.

در دمای ملایم، بره موم ماده ای نرم می باشد و با افزایش میزان برودت و سردی  هوا سفت و سخت می گردد، گرچه باز هم قابلیت شکل پذیری خود را حفظ می کند. ولی هنگامی که یخ بزند شکننده می گردد. بره موم در دماهای بین ۷۰ تا ۱۰۰ درجه سانتیگراد به مایع تبدیل می گردد.

چگونه بره موم درست می شود؟

در حال حاضر بیشتر زنبورداران و پژوهشگران بر این باورند که  بره موم به طور مستقیم توسط زنبورعسل از درختان، درختچه ها و گیاهان مختلف گردآوری می گردد. با این همه، این تنها فرضیه ای نیست که در این مورد ارائه شده است. 

در سال ۱۹۰۷ کاستن ماخر یکی از پژوهشگران آلمانی در زمینه ی زنبور عسل، اظهار داشت که بره موم تا اندازه ی زیادی از دانه های گرده به دست می آید. او بر این باور بود که زنبورهای عسل دانه های گرده را به بخشی از روده های خود انتقال می دهند و در آن جا دانه های گرده با جذب آب متورم می شوند و به پنج برابر حجم خود می رسند. هنگام گسیخته شدن، دانه های گرده، پلاسمایی تولید می کنند که به باور او زنبورهای عسل، آن را برای تغذیه زنبوران جوان به کار می برند. سپس، پوسته ی باقی مانده دانه ی گرده، فرآوری و به نوعی بلسان تبدیل و از بدن زنبور دفع می گردد.

این بلسان که به بیرون دفع شده بعد با دیگر پوسته های دور ریخته شده دانه های گرده و موم ترکیب شده، پایه بره موم را تشکیل میدهند. آمیخته ی سفت تر و قهوه ای رنگ تر را بعدا می توان به دیگر نقاط کندو انتقال داد. پشتیبانی از این فرضیه از تجربیاتی حاصل شده است که نشان

می دهد حتی در مواردی که زنبوران عسل مواد رزینی و نیز دانه ی گرده در دسترس داشته اند، بازهم توليد بره موم امکان پذیر می باشد. همچنین مشاهدات بیشتر چنین نشان میدهد که بیشترین تولید بره موم با زمان های اوج فراوانی گرده ی گل همراه است. اما ابداع آنالیزهای بیوشیمیایی مدرن این فرضیه را بسیار ضعیف ساخته است. برای نمونه، پژوهش نشان داده است که اگر هم بازمانده ای از مواد آزاد شده بر اثر تجزیه دانهی گرده در بره موم موجود باشد، میزان آن بسیار

اندک است. تا به امروز مقبول ترین فرضیه توسط روش و همکارانش در قرن گذشته ارائه گردیده است. وی مشاهده کرد که زنبورهای عسل رزین ترشح شده از درختان را با آرواره هایشان حمل می کنند و سپس به خرد کردن کلوخه ی رزینی می پردازند. پس از آن رزین از پاهای جلویی به پاهای میانی زنبور منتقل می گردد و کار بر روی آن ادامه می یابد تا این که این محموله به سبد گرده واقع در پاهای انتهایی منتقل گردد، در این زمان به شکل گلوله ی کوچکی در می آید.

زنبورها پس از جمع آوری این ماده به سوی کندوهای خود پرواز کرده و بلافاصله پس از ورود به کند و آن را در مناسبترین نقطه کندو جهت مصرف در روزهای بعد ذخیره می سازند.

فیلیپ در سال ۱۹۳۰ ترکیبی از این دو فرضیه را ارائه داد. او استدلال کرد که دو نوع بره موم وجود دارد، یکی آنچه که کاستن ماخر توصیف می کند و دومی، گردآوری بره موم از منابع خارجی که توسط (روش) شرح داده شد. فیلیپ بر این باور بود که مهمترین کاربرد بره موم در کندو پوشاندن و ضد عفونی سلولهایی است که ملکه در آنها تخم گذاری می کند. بره موم گردآوری شده از منابع خارجی کاربردی ثانویه دارد و بیشتر به عنوان ماده ای ساختمانی در کندو جهت تقویت شان و پر کردن شکافها و درزها به کار میرود. . شخصا بر این باورم که در فرضیهی فیلیپ نکته ای وجود دارد که کاربرد دو نوع مختلف بره موم را توجیه می کند، اما گمان دارم باز هم باید صبر کنیم تا با پژوهش های بیشتر به پاسخقطعی برسیم.

  اهمیت رزین ها در بره موم :

رزین ها از هر منبعی که جمع آوری شده باشند، جزء اصلی یعنی حدود ۵۰ درصد بره موم را تشکیل میدهند. در آغاز، زنبورهای عسل به جمع آوری ماده ای می پردازند که گیاهان برای بقاء، تندرستی و یک پارچگی خود بدان وابسته هستند. میدانیم که رزینها نقش مهمی را در سیستم های ایمنی درختان و گیاهان بر عهده دارند. همانگونه که می دانیم در صورتی که درختی آسیب ببیند یا پوست آن خراشیده شود رزینها از نقاط آسیب دیده به بیرون تراوش می کنند تا جای «زخم» را درزبندی کنند و جلوی تراوش مایع از داخل ان میگذرد .

بسیاری از این رزین ها از جایگاه والایی در ردیف داروهای طبیعی برخوردار هستند. دو نمونه از سه هدیه ای که خردمندان  برای نوزادی با نام عیسی مسیح به کار بردند از رزین های درختان با فرانكينسانس و مر بود. فرانكينسانس و مر دارای ویژگیهای کاملا شناخته شدهی ضد التهابی هستند و برای درمان بیماری های مهمی از جمله روماتیسم و آرتریت روماتوئید و نیز جهت مداوای بیماری های نایژهای تنفسی به کار می روند.

دیگر رزینها شامل بنزوئین و رزین کاج، به دلایل مشابه در ردیف داروهای طبیعی جای گرفته اند. بنابراین جای شگفتی نیست که زنبور عسل در جستجوی اینها و دیگر رزین ها به عنوان ماده ی پایه برای ساخت بره موم برآید.

زنبورهای عسل با ساخت بره موم ماده ای بی همتا می سازند

تا چه اندازه زنبورعسل بر روی رزین هایی که از درختان و گیاهان به دست می آورند کار می کنند، تا با فرآوری آنها در درون و بیرون کند و آنها را به بره موم تبدیل کنند موضوعی است که هنوز مورد بحث قرار دارد. جمعی از پژوهشگران باور دارند که زنبورهای عسل تقش فعالی در تبدیل رزین به بره موم برعهده دارند و این کار را به کمک تراوشهای غددهای خویش هنگام گردآوری رزینها انجام میدهند. این تراوشها حاوی آنزیم هایی است که باعث سوخت و ساز رزین می شود.

بررسی های که در سال های دهه ی ۱۹۹۰ در کوبا انجام گرفت، نشان داد که رزین های گردآوری شده به وسیله ی زنبورها، تا اندازه ای توسط آنان مورد سوخت و ساز قرار می گیرد. گرین وی در سال ۱۹۹۷ اظهار داشت که با افزودن بزاق دهان زنبور عسل در هنگام جویدن و خرد کردن رزین، مواد تازه ای مثل قندها تولید می گردند. همان پژوهش نشان داد که ساختار شیمیایی بیوفلاونوئیدها در رزین های درختان است که به وسیله ی زنبورهای عسل گردآوری می گردد و به هنگام تبدیل به بره موم، تغییر می یابد.

پژوهشگران دیگر چنین استدلال می کنند که این خود رزین درخت یا گیاه است که به شکل ساده و خالص باعث ایجاد ویژگیهای حفاظتی و درمانی بره موم در کندوی زنبور عسل می گردد. توان فوق العاده ی زنبور عسل برای تبدیل طیفی از مواد خام ساده، مثل دانهی گرده و شهید، به مود بسیار پیچیده ای مانند عسل و ژله ی رویال نشان از فعالیت سرشار این حشره دارد..

کندوی زنبورعسل نمادی است از این که چگونه مواد ساده تر مشتق از رده های پایین جهان سیاهان، ارتقاء یافته و توسط زنبورهای عسل به موادی مناسب برای رده های بالاتر تبدیل می کردند. با مقایسهی طیف گستردهی ویژگیهای درمانی که بره موم در اختیار آدمی قرار میدهد

با ویژگی های درمانی یکی از گیاهان دارویی، بار دیگر به پیچیدگی، پیراستگی و در هم با ویژگی های تافتگیهایی که جهان گیاهان را از دنیای جانوران متمایز می سازد، پی می بریم.

 

افسانه ی درخت صنوبر :

یکی از باورهای رایج در مورد خاستگاه بره موم این است که این ماده منحصرا از رزین درخت صنوبر سرچشمه گرفته است. چنین چیزی درست نیست. هرچند درخت صنوبر یکی از خاستگاههای غالب رزین است، اما درختان و منابع دیگر گیاهی نیز وجود دارند.

زنبورهای عسل بره موم را از طیف گسترده ای از درختان، درختچه ها و گیاهان موجود در منطقه جمع آوری می کنند. این که چرا زنبورهای عسل منبعی را به منبع دیگر ترجیح می دهند هنوز از اسرار است. همین قدر میدانیم که زنبورهای عسل حس جذابیتی دارند که آنها را به سوی درختان، درخچه ها یا گیاهانی راهنمایی می کند که می توانند بیش از گیاهان دیگر ویژگیهای ساختاری و درمانی مورد نظر آنان را برآورده سازند. قطعا وجود رنگ ها و فرمونهای جذاب که از طرف گیاهان شهدزا و گرده زا تولید می شوند نیز در این مکانیزم نقش اساسی ایفاء می کنند.

همه زنبورهای عسل بره موم جمع آوری نمی کنند :

با توجه به قدرت سازگاری بالای زنبور عسل غربی (apis mellifera ) در تمام نقاط جهان به جز مناطق قطبی و امکان جمع آوری بره موم توسط این زنبورها اغلب پژوهشهای انجام شده مرتبط با بره موم با استفاده از این زنبورها صورت می گیرد، در صورتی که گونه ی آسیایی تمایلی برای جمع آوری بره موم نشان نمی دهند. خصوصیاتی از قبیل رنگ، بو و نیز ترکیبات بره موم با توجه به منابع غالب رزین در منطقه تعیین می گردد. زنبورهای گونه Apis cerana , Apis dorsata و نیز زنبور نژاد کارنیولان از موم به جای بره موم استفاده می کنند. زنبوران بدون نیش یا Melipona موادی رزینی شبیه بره موم جمع آوری می کنند که آن را برای درزگیری کندو و ساخت سلول های ذخیره عسل به کار می برند.

با توجه به فراوانی نژادهای زنبور متعلق به گونه Apis mellifera در تمام نقاط جهان به جز قطبها و امکان جمع آوری بره موم توسط این زنبورها اغلب پژوهشهای انجام شده مرتبط با بره موم با استفاده از زنبوران Apis mellifera صورت گرفته است.

میزان تمایل به جمع آوری بره موم در بین گونه ها و حتی نژادهای زنبورهای عسل بسیار متغیر می باشد. گرچه دلیل آشکاری برای توجیه این تغییرات مشخص نشده است ولیکن شاید علت آن باشد که برخی زنبورهای عسل به خواص ضدعفونی کنندگی و آنتی بیوتیکی که بره موم فراهم می آورد نیازی ندارند یا از فرآورده های دیگری به این منظور استفاده می کنند.

 

آیا امکان دارد که سرانجام حق با فیلیپ و کاستن ماخر باشد که باور داشتند عملکرد مهم ضدعفونی در کندو توسط بره موم ، ناشی از تجزیه ی دانهی گرده می باشد؟

همچنین ممکن است آن دسته از زنبورانی که بومی واقعی زیستگاه های آب و هوایی جنوبی هستند همان نیازها را نداشته باشند و بنابراین در بدن آنان سیستم گردآوری نوعی بره موم ساده تر، حاصل از منابع خارجی تکوین یافته باشد. شاید در بیشتر موارد به ماده های ساختمانی نیاز داشته باشند تا آنتی بیوتیک، به جای رزین از مواد جایگزین دیگری مانند خاک (گل) یا دیگر مواد استفاده کنند، (کاری که زنبوران بدون نیش آفریقایی انجام میدهند) یا مانند زنبورهای کارنیولان تنها از موم استفاده کنند. هم اینک پژوهشگران کوبایی در پی یافتن دلیل این نکته اند که چرا بره موم تولید شده در نیم کره جنوبی به وسیله ی زنبورهای غربی، حاوی عنصر متفاوتی است با آن چه که در نیم کره ی شمالی تولید می گردد. ممکن است این پژوهشها به ما کمک کند که چرا انواع دیگر زنبورها که بومی مناطق گرمسیری هستند بره موم تولید نمی کنند.

باید چنین فرض کنیم که تکامل در داستان بره موم نقش بر عهده دارد. می دانیم که برخی از نژادهای زنبور عسل به دلیل جمع آوری فعالانه تر بره موم از بقیه نژادها برتر هستند، به ویژه زنبوران قهوه ای رنگ کوههای قفقاز که نسبت به زنبورانی که در جنگل های انبوه زندگی می کنند) بره موم بیشتری گرد آوری می کنند.

زنبورهای ایتالیایی، اوکراینی و زنبورهای خاور دور مقدار بره موم بسیار کمتری جمع آوریمی کنند. تئوفردریش (زنبورداری که در جزیره ون کوور در بریتیش کلمبیا زندگی می کند) می گوید که زنبورهای  امروزی کمتر از گذشته بره موم تولید می کنند و بسیاری از ما زنبورداران به یاد می آوریم که در گذشته زنبورهای سیاه قدیمی همه چیز را محکم به همدیگر می چسباندند و شخص به راحتی می توانست یک چهارم پوند بره موم از دریچه ی ورودی کندو جدا کند. به نظر وی زنبورداران امروزی ملکه هایی را پرورش می دهند که تمایل به جمع آوری بره مومی کمتر از خود نشان می دهند تا با استفاده از این خصوصیت کارهایشان راحت تر انجام گیرد.

ترکیبات بره موم: 

رزین و موم دو ترکیب عمده ی بره موم را تشکیل میدهند. انجام بررسیها و تحقیقات زیاد در دهه های اخیر به ترکیبات متعدد و پیچیده بره موم اشاره می کند.

در سال ۱۹۹۵، گرین وی در آکسفورد ۱۵۰ ترکیب متمایز را در بره موم شناسایی کرد. بررسی های تازه تر به شناسایی ۳۰ ترکیب دیگر انجامیده است. با بهبود و پیشرفت تجهیزات تجزیه ی شیمیایی، ابعاد بیوشیمیایی این ماده بیشتر مشخص می گردد و احتمال دارد که باز هم اجزای دیگری که تاکنون شناسایی نشده اند در آن یافت شوند.

ترکیبات شیمیایی بره موم با توجه به منطقه و منبع جمع آوری آن توسط زنبورهای عسل متفاوت می باشد. عوامل متعدد دیگری چون فصل و زمان جمع آوری از فاکتورهای مهم تاثیر گذار در کیفیت آن است.

 پنج ترکیب اصلی موجود در بره موم را نشان میدهد.

 

1 – رزین ها 45 تا 55 درصد

2 – موم و اسیدهای چرب 25تا 35 ذصد

3 – روغن های فرار 10 درصد

4 – دیگر مواد آلی و معدنی  5 درصد

 

رزین ها بخش اعظم فلاونوئیدها را تشکیل میدهند (شاید تا ۴۰ نوع) که همراه با تعدادی از فنول ها و اسیدها در این ماده یافت می گردند. بره موم دارای مقادیر بالایی از فلاونوئیدها می باشد و همین مواد است که بیشترین توجه پژوهشگرانی که در جستجوی موادی به اصطلاح «فعال» در بره موم هستند را به خود معطوف داشته است (یعنی آنهایی که بیش از همه گمان می رود مسئول بروز خواص دارویی باشند. برای بررسی عمیق تر نقش فلاونوئیدها زمانی به این موضوع باز می گردیم و آثار داروشناسی و فیزیولوژیک آن را مورد توجه قرار میدهیم.

اسیدهای چرب موجود در بره موم، با موم زنبور عسل یکسان بوده، ولی برخی از آنها منشاء گیاهی نیز دارند. وقتی بره موم تصفیه می گردد، مومها عموما از آن جدا می شوند. با این همه آنها بخش جدایی ناپذیر و مهمی از بره موم به شمار می آیند و حاوی طیفی از عناصر ریزی هستند که گمان می رود در درمان سوختگیها اهمیت داشته باشند.

بررسیهای بالینی، با استفاده از موم زنبور عسل برای درمان سوختگی ها، در بیمارستانی در جنوب انگلستان در حال اجرا است.

طیف روغنهای فرار موجود در بره موم به گیاهان مورد استفاده زنبور عسل بستگی دارد. پتری دانشمند مجاری، روغنهای فرار جمع آوری شده از بره موم را با روغن های فرار صنوبر که منبعی از رزین مورد توجه زنبورهای عسل می باشد مقایسه کرده و بررسی های میکروبیولوژیک، فعالیت مشابهی را علیه برخی از باکتری ها و قارچها نشان داد.

مقدار اندک دانه ی گرده که در بره موم یافت می شوند، ترکیبات پروتئینی آن را تشکیل میدهند. گابریس محقق لهستانی، ۷۶ اسید آمینه متفاوت را در بره موم شناسایی کرده که مقدار آنها به بیش از ۱ درصد می رسید. از كل اسید آمینه های موجود، میزان آرژینین و پرولین جمعا به

45.8  درصد می رسید. هفت اسید آمینه ی دیگر هم به مقدار کم موجود بودند. گابریس بر این باور است که توان بره موم برای ترمیم بافتها، مربوط به وجود آرژینین در آن است، زیرا این ماده در تحریک تولید اسید نوکلئیک نقش دارد. همچنین ۱۴ عنصر ریز معدنی در بره موم شناسایی شده است که از بین آنها، آهن و روی از همه فراوان تر هستند. دیگر کانیهای یافت شده شامل طلا نقره، منیزیم، جیوه و سرب می باشند. با انجام آنالیزهای شیمیایی بره موم در سال ۱۹۹۴ در کشور انگلستان مشخص شد، بره مومی که به مصرف کنندگان عرضه می گردید حاوی مقادیر زیادی سرب بوده است. در تفسیر و توجیه این آلودگی توسط آلاینده ها، موارد متعددی گفته شده که از جمله می توان به آلودگی های جوی و نیز استفاده از کندوهایی که با رنگ های حاوی سرب رنگ آمیزی شده اند، اشاره کرد. نکته ی قابل توجه دیگر این است که رزین میل ترکیبی بالایی با سرب دارد و حتی ممکن است آن را از بدن نیز جدا کند. فیلکس مورات” در کتابش تحت عنوان «بره موم شفابخش ,طبیعی,جاودان ) داستان جالبی راجع به این که چگونه سرب خورده شده از دود اتومبیل را می توان با نوشیدن شراب محلی به نام رتسینا از بدن پاک کرد، بیان می کند؟!

مورات شرح می دهد که وقتی حبه های انگور فشرده می شوند و شراب برای نخستین بار آغاز به تخمیر می کند، مقدار معینی از رزین تازه که از درختان کاج به دست می آید به دورن تغار تخمیر ریخته می شود، رزین موجود در رتسینا، میل به ترکیب با سرب و جيوه دارد، فلزات را جذب و آنها را به ترکیبات بی ضرر تبدیل می کند که از راه ادرار دفع می گردند.

در سال های اخیر بزرگترین کارخانه ی تصفیه بره بوم در آریزونا به منظور جدا کردن سرب و سایر فلزات سنگین از بره موم تاسیس گردید. در این تاسیسات با بهره گیری از فن آوری نوین سوپر کلوئیدال که شامل عبور بره موم مایع ستون حاوی رزین می باشد، استفاده شده است. ذرات سرب به شکل انتهایی جذب رزین می گردند. با وجود این شاید پرسش اصلی این باشد که آیا فلزاتی، مثل سرب که به نظر می رسد بره موم، آنها را جذب می کند، به منظور هدفی مثبت است یا این که این میل ترکیبی طبیعی به عنوان یکی از راههای طبیعی گردآوری سرب از محیط زیست عمل می کند.

سایر ترکیبات آلی موجود در بره موم شامل ستونها، لاكتون ها، کینونها، استروئیدهای اسید بنزوئیک، استرها، ویتامین ها و قندها می باشند. با شناسایی دقیق تر ترکیبات بره موم به اطلاعات موجود در زمینهی خصوصیات بیوشیمیایی و داروشناسی آن نیز افزوده می گردد. باید باز هم مدت بیشتری با خود زنبورها باقی بمانیم و دریابیم که چگونه آنها بره موم را در کندوهای خود به کار می برند.

نقش بره بوم در کندو :

ارسطو (۳۲۲ تا ۳۸۴ قبل از میلاد) در حالی که به عنوان آموزگار اسکندر مقدونی عمل می کرد، به نوشتن کتابهای بزرگ خویش پیرامون اخلاقیات و فلسفه مشغول بود، زمانی هم برای نوشتن نخستین کتاب مفصل علوم طبیعی در مورد زندگی جانوران به دست آورد. این کتاب شامل منابع مختلف و مفصل درباره زندگی زنبوران عسل بود.

هدف بزرگ ارسطو این بود که از آن چه در درون کند و می گذرد به ویژه از نقش زنبور مادر یا زنبور ملکه، آگاهی یابد.

ارسطو دو نوع بره موم را شناسایی کرده و به درک روشنی از نقش و اهداف آنها رسیده بود. به گفته ی او بره موم Conosis را زنبوران عسل برای پر کردن شکافها و سوراخ های کندو به کار می برند تا جلوی ورود نور، هوا و مهاجمان بالقوه، مثل عنکبوتها، مورچه ها و دیگر حشراتی که ممکن است به محیط گرم، پناهگاه و اندوخته ی غذایی آنها یورش برند را بگیرند.

از سوی دیگر بره موم Mitys مادهای غنی تر، تیره رنگ تر و معطرتر از موم است. این ماده برای تنگ کردن ورودی کندو و نیز در ساخت دیواره های حجره ها به کار می رود.

اد امیری نویسنده عرب، سالها بعد بینش روشنگرانه ای هم در مورد چگونگی کار ارسطو را به عنوان دانشمند و هم پیرامون استفاده های بره بوم به دست میدهد.

ارسطو برای مشاهده ی زنبور عسل در حین کار کردن، کندویی شیشه ای ساخت. اما زنبورها زیر بار نرفتند و فقط موقعی به کار مشغول شدند که داخل شیشه را با ماده ای تیره و چسبنده پوشاندند که نشانه ی روشنی از استفاده ی بره موم برای جلوگیری از ورود روشنایی به درون کندو بود. آیا بره موم نوعی سیستم ایمنی خارجی است؟ نقش بره موم در کندو با معمایی كانونی ارتباط دارد.

چگونه یک کلنی از زنبوران (متشکل از 50000 عدد زنبور عسل یا بیشتر در محیطی عملا سربسته و تنگ در دمای ثابت ۳۵ درجه سانتیگراد و با میزان رطوبت ۹۰ درصد میتوانند دوام بیاورند؟ بی گمان این شرایط برای رشد میکروب ها و گسترش بیماری آماده است.

با این وجود، زنبورهای عسل نه تنها در چنین محیطی دوام آورده اند، بلکه در همین محیط طی میلیونها سال تولید مثل کرده اند. از بسیاری جهات، شرایط درون کندو بازتاب وضعیت درون پیکر آدمی است (دمای لازم برای پرورش نوزادان دقیقا همانند دمای تن آدمی است و با مشکلات همسانی روبه رو است (شامل دما و رطوبت بالا).

پاسخ برای آدمیان این است که بدن ما از ساز و کار دفاع ایمنی پیچیده ای برخوردار است در حالی که زنبورهای عسل از بره موم به این منظور استفاده می کنند.

هرچند ظاهر امر ممکن است تعجب آور باشد، ولی مشکل است  بتوان از این نتیجه گیری صرف نظر کرد که بره موم به شکل مؤثر نوعی سیستم ایمنی دفاعی خارجی برای کندوی زنبور عسل فراهم می آورد که وظیفه ی خود را به راه های گوناگون به اجرا در می آورد. در همین حال این ماده در برگیرنده فرآیندهای دارویی بسیار پیچیده ای می باشد که جنبه هایی از آن هنوز به طور کامل شناخته نشده است.

پدافند شهر: 

ورودی کندو که دروازه ی ورودی شهر زنبوران عسل به شمار می آید، هر دو ساز و کار را در خود گرد آورده است. گذرگاه پیچ در پیچ به طور کامل از بره موم ساخته شده است. این گذرگاه باید تنها ورودی کندو باشد. همه ی زنبورهایی که بین کندو و جهان خارج در حال رفت و آمد هستند باید از این گذرگاه بگذرند. عملا و از لحاظ ساختاری، باریک کردن ورودی کند و به طرف پایین با بره موم، امکان دفاع از کندو در مقابل مهاجمان به ویژه دیگر زنبور ها، مورچه ها و دیگر حشرات به وسیله ی زنبورهای محافظ به وجود می آورد. اما بره موم از راه پنهان تری نیز از کندو دفاع می کند.

این سوراخ پر پیچ و خم  که ازبره موم  ساخته شده همچنین به عنوان نوعی اتاقک استریل کننده عمل می کند که همه ی زنبورها باید از درون آن بگذرند، اتاقکی باریک، دراز و پر پیچ و خم که زنبورها به آرامی در حالی که به سمت قلب کندو در حرکت هستند (جایی که به عنوان استریل ترین محیط شناخته شده در طبیعت می باشد)، از باکتریها پاک می کند.

با توجه به مشاهدات ارسطو دریافتیم، زنبورعسل علاقه ای ندارد که در برابر روشنایی آفتاب قرار گیرد. در دنیای وحش، زنبورها کندوی خود را در نقاطی حفاظت شده ماننده حفرهای درون تنه ی درختان، غارها یا شكاف صخره ها بنا می کنند. در محیطهای شهری آنها ممکن است به دنبال حفاظهای امنی در سقفها برآیند، یا در دودکشهای بدون استفاده. (کاری که زنبورعسل چندین سال پیش در دفتر انجمن بین المللی پژوهشهای زنبورداری در کاردیف انجام دادند!)

به طور کلی بره موم برای درزگیری بخشهای بدون حفاظ کندو، حفاظت در برابر روشنایی و نیز حفظ کند و در برابر هوای نامساعد و مهاجمان به کار می رود. در کندوهای تجاری، زنبورها تلاش می کنند تا به شیوه ای مشابه از خودشان حفاظت کنند و هرگونه سوراخ خارجی کندو و درز داخلی آن که ممکن است باعث خشک شدن غیر بهداشتی درون کندو گردد. (مثلا قابها و دیواره های کندو) را درزگیری می کنند.

با این همه آنان همچنین از بره موم برای تنظیم مقدار هوای مناسبی که باید در کندو به گردش در آید سود می برند. آنان این کار را با محدوده سازی یا عریض کردن سوراخ های تهویه انجام میدهند. از طریق این سوراخها است که هوا به میزان نیاز از خارج وارد کندو می گردد. زنبورداران وقتی سخن از بره موم به میان می آید آه و ناله سر می دهند. از دیدگاه آنان بره موم نه این که نوعی داروی ارزشمند طبیعی نیست بلکه مزاحم بزرگی است که کار آنان را در مدیریت کندو و زنبورها و گرداوری عسل زیاد می کند. زیرا با این ماده همه بخش های متحرک کندو به یکدیگر و به دیواره های کندو می چسبند. از قبل شنیده ایم که چگونه تعدادی از زنبورداران تلاش کرده اند این صفت را از زنبورها دور کنند. ولی با تقاضای بالایی که هم اینک در بازار برای در بره موم با کیفیت بالا پدید آمده است، شاید آنان مسیری دیگری را در پیش گیرند. با این وجود، چیزی که اجتناب ناپذیر می باشد این است که جلوی همه ی مهاجمان احتمالی به کندو از طريق وضعیت حفاظتی که با بره موم ایجاد می شود گرفته نمی شود.

فیلیکس مورات اظهار می دارد که گونه ای زنبور عسل به نام Apis Florea مشکل ویژه ای با مورچه ها دارد. این مورچه ها به این نتیجه رسیده اند که نباید به تنهایی با محافظان ورودی کندو روبه رو شوند. آنان به شکل توده در جلوی کندو گرد می آیند و سپس به ورودی آنها حمله می برند. زنبورهای محافظ تعدادی از آنان را تا حد مرگ نیش می زنند اما بی چون و چرا تعداد بیشتر مورچه ها بر آنان غلبه می یابند. پس از رویداد، مورچه ها وارد کندو می شوند، ملکه را می کشند و هر چیز خوراکی را از جمله لارو، عسل و دیگر زنبورها را به تاراج می برند.

با این همه Apis Florea را نباید دست کم گرفت زیرا این موجود سیستمی دفاعی برای مقابله ابداع کرده است. زنبورها همه ی محوطه ی پیرامون ورودی کندو را با بره موم آغشته می کنند و چیزی شبیه تله ی مگس گیری، یا در این حالت نوعی مورچه گیر بزرگ تهیه می کنند. مورچه های مهاجم سریع به بره موم می چسبند و به آسانی می توان آنها را نیش زد و از پای دراورد. سپس تن مورچه های مرده با بره موم آغشته می شود و ممکن است به شکل موثر به حالت مومیایی و گاه به صورت توده هایی پیرامون ورودی کندو باقی بمانند، تا این که سرانجام به وسیله ی لاروهای شب پره ی موم خوار که در کندوی زنبور عسل تخم گذاری می کند، خورده شوند.

برخورد با مهاجمان کندو :

متاسفانه همه ی مهاجمان را نمی توان از کندو دور نگاه داشت. زنبورهای مهاجم و دیگر حشرات و نیز حلزون ها و جانوران کوچک، قورباغه ها، موشها و مارمولکها گاهی در جستجوی گرما و غذا به درون کندو راه می یابند. در مورد حشرات کوچکتر این مشکل چندان بزرگ نیست. زنبورهای عسل می توانند آنان را تا سر حد مرگ نیش بزنند و حتی از لحاظ فیزیکی آنان را بیرون بیاندازند. این پیکر جانوران مهاجم مرده است که از لحاظ نموداری و نمادین نشان میدهد که تا چه اندازه بره موم برای حفاظت کند و از عفونت مهم است. برای نمونه در مورد موش، زنبورها می توانند تا سر حد مرگ او را نیش بزنند ولی نمی توانند امیدوار باشند که لاشه ی او را بیرون اندازند. اگر موش مرده درداخل کندو رها شود. لاشه ی حیوان دچار پوسیدگی شده، مشکل جدی باکتریایی در کندو ایجاد می کند. کلنی به این ترتیب به مشکل پاسخ می دهد  که زنبورها همه ی بره موم موجود در کندو  را به جایگاه لاشه انتقال می دهند، تمام نقاط بیرونی آن را با بره موم می پوشانند و سرانجام آن را موم اندود یا مومیای می کنند.

لاشه ی موش، همانند مورچه های مرده به شکلی کار آمد، مومیایی و در کندو درزبندی می گردد. جلوی فرآیند تجزیه گرفته میشود و لاشه دیگر هچ بویی را متساعد نمی کند و هیچگونه تهدیدی برای کندو به حساب نمی آید. نقش بره موم در این سطح کلان بازتاب فرآیندی است که در سطح کوچک درون کندو انجام می گیرد. وقتی نوبت به بررسی ویژگیهای داروشناسی بره موم می رسد، ملاحظه می کنیم که چگونه باکتریها در درون کند و نه تنها تجزیه و نابود می شوند گویی تحت تأثیر آنتی بیوتیک قرار گرفته اند بلکه خنثی و بی اثر می گردند و مانند لاشه ی موش پیرامون شان با لایه ای از بره موم پوشانده میشود. این در واقع حالتی است مشابه رابطه بین جهان طبیعی و دنیای دست ساز انسان.

ماده ای ساختمانی با فن آوری بالا :

شاید آخرین و وسوسه انگیزترین نقش بره موم در کندو، کاربرد آن به عنوان ماده ای ساختمانی باشد. در سال ۱۹۶۴، دانشمندی روسی به نام جی.ک.لایپوس اظهار داشت که یک پوند موم شان زنبور عسل قادر است ۲۵ پوند عسل را نگهداری کند که از نظر مهندسی، شان زنبور عسل را به ماده قابل توجهی تبدیل می سازد. سلول های شش ضلعی تو در تو، بی گمان در ایجاد مقاومت و استحکام شان زنبور عسل نقش دارند ولی به باور او این بره موم است که شان را قادر می سازد تا بار خود را حمل کند. ۹۰ تا ۹۵ درصد شان از موم زنبورعسل ساخته شده، در حالی که بقیهی آن از بره موم درست شده است. بره موم به مانند فیبر کربن عمل می کند که هم از درون خود سلول باعث تقویت دیواره می گردد و هم آن را به سلول های پیرامونش متصل می سازد.

لایپوس همچنین نشان داد که همه ی سلول های نوزادان و سلول های حاوی عسل از لایه ای نازک اما کامل از رزین بره موم پوشیده شده اند. صرف نظر از عملکرد گندزدایی این آستر، گرایش طبیعی چسبندگی و ناتراوایی غشای رزینی نیز هریک از سلول ها را تقویت می کند. جالب است که رزینها در صنعت ساختمانی وارد نسل تازه ای از مصالح ساختمانی شده اند و آنها از بابت شکل پذیری بالا و ویژگیهای حمل بار مورد توجه قرار داده اند. بار دیگر چنین به نظر می رسد که طبیعت از ادمی پیشی گرفته و گام نخست را برداشته است.

بره موم و ضدعفونی کندو :

درون کندو، بره موم به پیچیده ترین شکل دارویی به کار برده می شود. از ماده ی رزینی به صورت بسیار ظریف برای پرداخت و ضد عفونی کار آمد همهی سطوح کندو استفاده می گردد. بخصوص که سلول های نوزادان که در آنها ملکه تخم گذاری می کند مهم است عاری از میکروب باشند. همانطور که در صفحات قبل خوانده اید ملکه می تواند در طول روز تا ۳۰۰۰ تخم بگذارد، چیزی بیش از دو برابر وزن خودش و زنبورهای کارگر اطمینان می یابند که تمام حجره هایی که در آنها تخم گذاری می شود به بره موم آغشته گردیده است.

گیزابرتی در کتابش که در سال ۱۹۷۹ تحت عنوان «مروری بر بره موم» منتشر ساخت چنین اظهارنظر کرده است که دلیل دیگر آغشته کردن حجره ها با بره موم، ایجاد لایه ای است که میزان تبخیر بخار آب مورد نیاز برای رشد نوزادان را محدود می سازد. وقتی تخم گذاری انجام گرفت، از مخلوط موم و بره موم برای پوشاندن درب هریک از سلول ها استفاده می گردد و درزگیری نهایی با ماده ای ضد باکتری و ضد قارچ به انجام می رسد. حتی مصمم ترین دشمنان باکتریایی زنبورعسل یعنی باسیلوس لاروا (عامل ایجاد لوک آمریکائی) نیز در برابر بره موم از پای در می آید.

خانه هایی که عسل در آنها ذخیره می شود نیز تحت تیمار مشابهی قرار می گیرد، سپس با لایه ای (آستر) از بره موم و آن گاه درب آنها با موم بسته می شود. به خاطر اینکه دارویی سنتی و بسیار کارآمد برای برونشیت به کار می رود و که بیمار سرپوشهای شان عسل را پس از آن که عسل آن خارج گردید، مصرف می کند.

آدمی در برابر خرد و نوآوری زنبور عسل در مورد شیوه ی بکار بردن بره موم به روشی این چنین جامع و کارآمد در درون کندو، شگفت زده می گردد.

 

تاریخچه سنتی استفاده از بره موم بشر از دیرباز، بره موم را جهت اهداف گوناگون پزشکی و غیر پزشکی به کار می برده است. ممکن است متعجب شوید و چنین بیندیشید که پیش از دانش نوین، پیشینیان تا اندازه ای مجبور بودند تا از مواد طبیعی به عنوان آخرین راه چاره استفاده کنند چرا که راه بهتری نمی شناختند. حقیقت کاملا متفاوت است و برای بررسی تاریخچه ی بره موم لازم می گردد که بار دیگر همه ی کلیشه های ذهنی خویش را پیرامون چگونگی شناخت طبیعت و کار با آن به وسیله ی پیشینیان بازنگری کنیم.

در حالی که ممکن است پیشینیان از فن آوری و دانش نوین بی بهره بوده باشند، ولی بدون تردید دانشور بوده اند. این دانش هرچند با دانش نوین، متفاوت بود ولی کمتر از آن قدرتمند نبود و از جهان بینی و احساس وجود دیگری سرچشمه گرفته بود. جهان بینی آنان بر پایه ی رابطه با طبیعت و درک آن بنیان نهاده شده بود. این جهان بینی از طریق ادراک و نیز از راه مشاهده ی محض به دست آمده بود. این جهان بینی پدیده های طبیعی را به عنوان بخشی از دستگاه یگانه و قدرتمند آفرینش می آموخت و درک می کرد. .

 

بره موم و مصری ها:

در مصر باستان، کشیشان , دانشمند هم بودند و دانش خویش پیرامون جهان طبیعی و شیمی را مقدس میشمردند و از دانش پزشکی، مهندسی و کشاورزی نیز بهره می جستند. بنا به گفتار انجیل، سرزمین کنعان سرزمینی سرشار از شیر و عسل و یکی از بهترین نقاط برای کشاورزی و پرورش دام ها بود. در آن جا برای زنبورهای عسل غذای فراوان یافت می شد. توان مصری ها برای مشاهده hی دقیق و کامل طبیعت با نقاشی ها و طرح های فراوانی مشخص می گردد که آنان از زنبور عسل کشیده اند و به شکل نقاشیهای دیواری هنوز پابرجاست.

در حدود ۳۵۰۰ سال قبل از میلاد زمانی که قسمت های بالا و پایین مصر توسط یک قانون گذار اداره میشد زنبورعسل به عنوان سمبل و نماد مصر بالایی و نی به عنوان نماد مصر پایینی تعیین شده بود. پاپیروس کاهون، این وحدت سیاسی را مورد توجه قرار داد و در سرزمین را یکی کرد و نیز او نی را به زنبورعسل وصل کرد.  پلینی نویسنده ی معروف رومی نوشته است که رزین در بره موم می تواند از نی جدا شود. مصریان باور داشتند که مرده ها بدنشان به نگهدارندهای نیاز دارند. مومیایی کردن روشی بود برای آماده کردن بدن بعد از مرگ و تا آنجا که امکان داشت می بایست دست نخورده باقی می ماند.

همین خاطر کشیشیان شروع به استفاده فراوان از محصولات زنبورعسل کردند. برای مومیایی کردن  ابتدا ارگان های داخلی را از بدن خارج، سپس بدن را می خیساندند و باندپیچی می کردند. اند با مخلوطی از شان عسل ذوب شده که ترکیبی از موم، عسل و بره موم بود درست می شد.

از مدارک به دست آمده روشن است که برخلاف یونانیها، مصریها فرق موم و عسل را تشخیص می دادند ولی استفاده ی خاصی از بره موم نمی کردند. تحقیقات اخیر خصوصیات آنتی بیوتیکی و نگهداری عسل و خصوصیات بیشتری از بره موم را تأکید کرده است. این امر علت سالم ماندن موشهای مومیایی شده در کندو برای هزار سال را توضیح میدهد. نسخه های بی شماری از این که چگونه مصریها مرده هایشان را در عسل نگهداری می کردند و تابوتهایشان را به موم آغشته می کردند، وجود دارد.

یک داستان نوشته شده بر روی تکه سنگی این عمل را شرح می دهد. دزدانی که دنبال گنجینه ی یکی از اهرام بودند یک کوزه ی مهر و موم شده از عسل پیدا کردند. یکی از دزدها نان خود را درون عسل انداخت و موی انسانی را درون آن پیدا کرد. در جستجوهای بعدی آنها جسد یک بچه ی کوچک که به طور کامل و با تمام تزئیناتش در داخل قبر سنگی با عسل نگهداری میشد، پیدا کردند. خصوصیات شفابخش اسرار آمیزی به این بقایای مومیایی نسبت می دهند. آنها اعتقاد داشتند که وقتی مومیایی را لمس می کردند از بسیاری امراض دور می شدند.

در ایران نیز یک دست نوشته ی فارسی باستان نحوه ی ساخت یک مومیایی را این گونه شرح داده است:

«یک آدم مو قرمز را پیدا کن و به او برای سه سال غذا و میوه بده، سپس او را در مخزن سنگی پر از عسل و دارو قرار بده و درب مخزن را ببند. هنگامی که درب آن بعد از صد و پنجاه سال باز می شود، می بینید که عسل بدن را مومیایی کرده است.»

منابع در بردارنده اطلاعات دارویی، نسخه های جالبی که توسط کشیشهای مصری به وسیله ی بره موم جهت درمان بیماران تجویز می شد در دست دارند.

سومریها و بعد از آن بابلیها همیشه عسل را برای نگهداری مرده هایشان استفاده می کردند. به گفته یک نویسنده، آنها مردههایشان را در عسل دفن می کردند و مراسم سوگواری شبیه مصری ها داشتند. یک مورخ دیگر نوشته است که آشوری ها ابتدا بدن مرده هایشان را آغشته به موم و بعد در عسل دفن می کردند.

در زندگی نامه الکساندر نویسنده بزرگ آمده است که چگونه الکساندر دستور داد تا او را در عسل دفن کنند، این عمل با عسل سفید انجام شد و عسل آن نباید خیلی حرارت میدید. بدون شک ارسطو  معلم , ألكساندر از خواص محافظتی عسل و بره موم آگاه بودند.

کتاب سریاک پزشکی مرجع جالبی است از این که ما چه چیزهایی از قدرت ضد میکروبی بره موم موجود در کندو می توانیم یاد بگیریم. این مرجع برای نگهداری زنبورهای عسل سالم و نیز تولید عسل خوب در اختیار پرورش دهندگان زنبور عسل قرار گرفت.

بره موم و یونانیها :

مدتها طول کشید تا نخستین منبع اختصاصی از یونانیان در مورد بره موم ، در مطالعه ی پیشرو و علوم طبیعی ارسطو در مورد زنبورعسل به دست آمد و این یونانیان بودند که به عنوان نخستین افرادی شناخته می شوند که زنبورداری را به عنوان یکی از فعالیت های کشاورزی مدنظر قرار دادند. تا حدود ۴۰۰ سال پیش از میلاد، طی دوره ی پریکل، 20.000 کندو در آتیکا نگاهداری میشد، ناحیه ای که به خاطر عسل خود مشهور شد، عسلی که به داشتن خواص طبی معروف بود.

یونانیها کماکان از عسل برای مومیایی کردن و نگاهداری بدن انسان استفاده می کردند، به ویژه سربازانی که دور از وطن جان میباختند. بدن آجزی پولیس ، پادشاه اسپارت، که در آسیا جان سپرد، همانند بدن اسکندر که پیش از او در عسل نگاهداری شده بود، پیش از آوردن به اسپارت در عسل طبیعی نگهداری شده بود.

نه تنها سربازان می توانستند خواهان چنین تیماری باشند؛ بلکه بدن فیلسوف یونانی دموکریتوس نیز پس از مرگش به همین طریق در عسل نگاهداری گردید.

هیپوکرات (۳۷۷ تا ۴۶۰ پیش از میلاد) که از نظر بسیاری، پدر دانش پزشکی نوین به شمار می رود، ویژگی های دارویی بره موم را تشخیص داد و مشهور است که او بره موم را برای کمک به التيام زخمها و جراحات داخلی و خارجی تجویز می کرده است..

یونانیها بره موم را به عنوان جزء اصلی عطر مشهور و شگفت انگیزی به نام پامچال به کار می بردند. این عطر از ترکیب بره موم، اوليبانوم، استیراکس، بنزوئین و گیاهان معطر به دست می آمد. این ماده بر روی آتش زغال ملایم سوزانده میشد (عود) و بویی عالی و معطر ایجاد می کرد.

بره موم و رومیها :

رومیها مسئول پیشبرد بیشتر زنبورداری و گسترش آگاهی کنونی ما از بره موم بودند. منشاء دقیق بره موم از موضوعات مورد بحث، پلینی پژوهشگر پر کار، نویسنده مورخ و پزشک و همچنین دیوسکورید دانشمند بود. پلینی بر این باور بود که بره موم رزین گردآوری شده توسط زنبورهای عسل از جوانه های بید، نارون، نی و دیگر گیاهان است، در حالی که دیوسکورید چنین می اندیشید که مادهی فوق الذکر فقط از Styrax به دست آمده است.

پلینی در مجموعهی ۳۵ جلدی تاریخ طبیعی خویش دانش قابل ملاحظه ای در مورد جهان زنبورعسل از جمله شناختی مفصل از بره موم ارایه داد؛

نخست زنبوران عسل شان می سازند و قالبهای مومی درست می کنند، یعنی خانه های خود و سلول را بنا می کنند، سپس اقدام به تولید نوزاد می کنند و آن گاه عسل را از گیاهان، چسب زنبور را از گیاهان تولید کننده، صمغ، شیره و چسب و رزین را از درخت بید، نارون و نی تولید می کنند. آنها نخست تمامی جدار داخلی کندو را به این ماده آغشته میکنند درست مانند لایه ای گچ و سپس آن را با دیگر عصاره های تلخ آغشته میکنند تا از جلب توجه دیگر جانوران کوچک دور بمانند، همچنین آنان با همان مواد دروازه های بزرگ تری پیرامون خانه شان بنا می کنند. اپلینی در ادامه دو نوع بره موم را این گونه معرفی می کند؛ اولین نوع Commosis که برگرفته از واژه «Cosmetic» به مفهوم مواد آرایشی است.

این ماده رقیق و جلادهنده است، زنبورهای عسل آن را برای رنگ آمیزی، پرداخت و ضدعفونی کردن سطوح کند و به کار می برند.

و نوع دوم به Pissoceros است ، که مخلوطی است از رزین بره موم و موم، که زنبورهای عسل به عنوان ماده های ساختمانی برای درزگیری سوراخها و تقویت شانها آن را به کار می برند. سرانجام، او برای بره موم تعریف دیگری نیز ارائه میدهد؛ به آن علت به این نام شناخته میشود که زنبورهای عسل از آن برای ساختن هواکش (هواگیر) باریکی برای کندو استفاده می کنند تا به عنوان تأسیسات تدافعی واقعی شهرشان به شمار آید.

پلینی همچنین به ویژگیهای دارویی بره موم اشاره می کند؛ هم اینک اطباء از بره موم به عنوان دارو استفاده می کنند زیرا نیش ها و همه ی مواد فرو رفته در پوست را خارج می کند، تورم را کاهش می دهد، بافت های سفت شده را نرم می کند، درد سینوس ها را کاهش میدهد و زخم هایی را که دیر التیام هستند، بهبود می بخشد.

دیوسکورید یکی از افراد صاحب نظر در زمینه ی التیام درد که در نخستین سده ی پس از میلاد به نگارش می پرداخت در کتاب خویش به عنوان (اصول پزشکی) به استفاده از عسل، موم و بره موم در درمان بیماری ها اشاره می کند.

چسب زرد رنگ و خوشبوی زنبورعسل و مشابه استیراکس، از آن بابت برگزیده شده که نرم  است و خشکی زیادی را برطرف می کند و به عنوان ماستیک کاربرد آن آسان است.

این ماده بسیار گرم و جذاب است و برای بیرون اوردن خار و تراشه ی چوب از پوست بدن سودمند است. با توجه به این که اگر سوزانده بخور داده شود سرفه ی مزمن را برطرف می سازد. مادهای مفید است و اگر بر زخم های لبخنی (گلسنگی) قرار داده شود آنها را التیام میدهد.این ماده در دهانه ی کندوی زنبور عسل و در عسل طبیعی یافت می گردد.

سلسوس یکی از نویسندگان همان دوره، بره موم را در فهرست فراورده هایی قرار می دهد که قادر است آبسه ها و دمل ها را تحریک کند تا عفونت آنها خارج شود. این فرآورده ها شامل:

نارد، مر، کاست مری، بالسا، بره موم گالبانوم، استیراکس، ریشه و پوست کندر، سولفورزیف، رزین، پیه، چربی و روغن و… با این همه، بهترین عصاره ماده ای است که یونانیان آن را Rhypodes می نامند که وجه تسمیه ی آن شباهت این ماده با غبار است.

این ماده حاوی مر، زعفران، زنبق، بره موم، ذرات پرمنگنات، زاج، عصارهی دارواش و رزین ترانتین است.

بره موم و جهان اعراب و  قرآن :

اشاره به اهمیت مذهبی زنبور عسل در تمدن های پیشین فراوان است و اغلب به ویژگی آن در ایجاد تندرستی و خاصیت التیام دهندگی آن اشاره می گردد.حتی با ظهور اسلام و در همه ی آیینهای خداگرایی (وحدت وجود)، باز هم به اشاره هایی پیرامون قدرت زنبورعسل و ویژگی های دارویی (فراورده های کندو بر می خوریم. پروردگار زنبورهای عسل را آموزش داد تا خانه های خویش را در کوهساران و در میان درختان و در کندوهایی که آدمیان برای آنان تهیه می کنند، قرار دهند. به آنان چنین آموخته که  از هر نوع میوهای تغذیه کنند و به همه ی گیاهانی که کردگار آفریده سر بزنند. که از شکم آنان مایعی با رنگهای مختلف بیرون می تراود که دارویی است برای آدمیان. (قرآن، سوره نحل)

ابن مغیه یکی از نویسندگان عرب از قول حضرت محمد(ص) چنین می گوید:

عسل دارویی است برای تمام دردهای جسمانی و قرآن دارویی است برای همه دردهای اروحی و روانی، بنابراین من هر دوی این داروها را به شما توصیه می کنم.

دانشمند ایرانی ابوعلی سینا در کتاب معروف خویش به نام قانون طب، از دو نوع موم سخن می گوید: موم سفید (تمیز) و موم سیاه.

روشن است که موم سیاه همان بره موم است که بنابر نظر ابن سینا دارای خاصیت بیرون آوردن خار و خاشاک از بدن است.

همچنین این ماده خاصیت پاک کنندگی دارد. این دانشمند در ادامه می گوید موم سیاه به علت داشتن بویی تند باعث عطسه می گردد. بره موم در اروپا در سوابق گیاهی بریتانیا خیلی کم به طور مستقیم به بره موم اشاره شده است. با این وجود، به ویژگیهای ضدالتهابی رزین های درختان و گیاهان ماده ی خام اساسی گردآوری شده به وسیله ی زنبور عسل برای تولید بره موم اشاره های زیادی شده است.

جان جرارد در گیاهنامه ی مشهور خود به رزین یا ماده ی چسبناک جوانه های درخت کبوده ی سیاه اشاره می کند. او می گوید که چگونه داروسازان از این مواد برای ساختن پماد برای درمان تعدادی از بیماریهای التهابی استفاده می کنند.

نیکلاس کالپیر نیز در گیاهنامه ی کامل خود به ویژگی های دارویی رزین درخت کبود اشاره دارد. جوانه های تر و لزج این درخت، پیش از تبدیل شدن به برگ گرداوری می گردد تا با آن Unguentum و Populneum ساخته شود. پمادی که Populneum نامیده میشود از کبوده ساخته می شود و به طور خاص برای درمان سوختگی و التهاب در تمام قسمت های بدن مفید است و گرمی زخمها را برطرف می سازد.

در کتاب گیاهنامه ی عمومی گرین اشاره های بیشتری به استفاده از زرین یک گونه درخت تبریزی با نام (درخت تبریزی سیاه) می یابیم. گرین می گوید: برگهای جوان این گیاه یکی از اجزای عالی ضمادهایی را تشکیل می دهد که برای درمان تورم های سفت و دردناک به کار میرود. جوانه های این درخت و نیز درخت تبریزی سفید، بوی خوشی دارد و چنانچه بین انگشتان افشرده شود، مواد رزینی ویژه ای به دست می آید که با الكل قابل استخراج است و بویی شبیه استیراکس دارد. ایک دراخما (واحدی یونانی) از این عصاره را در آبگوشت حل می کردند و برای مداوای زخمها و اسیب های داخلی به کار می بردند و گفته می شد که خونریزی های شدیدی که به علت زخم های داخلی (زخمهای روده) پیش می آمده را درمان می کرده است.

 

تحت نام Populus balsamifera (درخت کبوده یا کاما کای معمولی می خوانیم: جوانه های این درخت از پاییز تا موقع برگ در آوردن از بلسان زرد رنگ و چسبناک زیاد  پوشیده میشود که غالبا در قطراتی گرد می آید و به عنوان دارو از درخت جمع آوری می گردد. این ماده در الکل حل می شود، و اهالی سیبری از جوانه های این درخت شرابی دارویی فراهم می آورند. این شراب ادرار آور است و به باور آنان در درمان اسکوربیت (کمبود ویتامین C ) موثر است.

در حالی که به نظر می رسد در بریتانیا و شمال اروپا از بره موم چیز زیادی نمی دانسته اند، در بخشهای جنوبی و مرکزی روسیه بره موم نوعی داروی آشنای طبیعی بوده است. جالب است پی ببریم که آیا این دانش همواره در این نواحی وجود داشته یا از یونان و کشورهای عربی به آنجا راه یافته است. در گرجستان، جایی که نفوذ اعراب قوی بود، سولهان صبا (۱۷۲۵-۱۶۵۸) مؤلف دائره المعارف پزشکی گرجستان بره موم را به عنوان «مادهای شبیه عسل که از ته کندو به دست می آید» توصیف کرده است.

در غرابادین کبیر، یکی از کتابهای گرجی پزشکی که در قرن سیزدهم انتشار یافته، نویسنده درمانی را برای پوسیدگی دندان پیشنهاد می کند. این نسخه شامل مخلوطی از بره موم و ارسنیک، عدس قرمز، بومادران و مریم نخودی وحشی است که به آن یک قاشق روغن زیتون و یک قاشق عسل افزوده شده است. سپس این مخلوط روی دندانی که درد می کند قرار داده میشود ودرد را از بین میبرد .  بعدا خواهیم دید بره موم، به شکل گسترده ای به وسیله ی دندانپزشکان امروزی برای درمان انواع وسیعی از مشکلات پیرادندانی به کار میرود.

با حرکت به سوی زمان های جدید، در کتابهای پزشکی گرجی که در سده هجدهم انتشار یافته، استفاده از بره موم برای درمان هموپتيزی (تف خونی) توصیه شده است. بیمار باید دانه های بره موم را به اندازه سر سنجاق، به مدت دو روز، سه تکه صبح و سه تکه بعدازظهر مصرف کند.»

به شکل سنتی، در گرجستان از کیک های بره موم و تکه های پهن و کوچک بره موم برای درمان چندین بیماری استفاده می شده است. برای ورم مفاصل، کیک در پارچه ای گرم پیچیده و در تمام طول شب روی ناحیه ی ملتهب یا دردناک گذاشته میشد.

درمان مشابهی برای مداوای آبسه های پوست توصیه شده و در آن ادعا شده بود کیک بره موم به سرعت عفونت را برطرف می سازد. برای درمان میخچه، لایه ی نازکی بره موم روی میخچه قرار داده می شد و سپس روی آن باند می گذاشتند.

به پدران و مادران نوزادان نیز سفارش میشد که بره موم را روی ناف نوزاد بمالند و اسباب بازیهای کودکان را نیز به بره موم آغشته کنند.

نیکلایف به یکی از شیوه های درمانی سنتی گرجیها برای عفونت مجاری تنفسی اشاره دارد که در آن، بیمار، بره موم کاملا آرد و نرم شده را استشناق می کند.

بره موم در عصر حاضر :

طی هزاران سال، طب طبیعی یعنی؛ استفاده از علف ها و گیاهان داروئی تنها طب در دسترس آدمیان بود. و در آن روزگاران به پزشکی بیشتر از دیدگاه مذهبی نگریسته می شد تا پزشکی کنونی که بر پایه ی تفکر علمی استوار است.

با این همه، از اواسط سده ی هجدهم به بعد، طب کهن قادر بود در برابر یورش پرسش برانگیز و کنجکاو دانش نوین و این باور در حال رشد دوام آورد که هر کاری از دست طبیعت بر می آید به نحو بهتری از دست بشر بر می آید.

تجربیات اندوخته شده طی هزاران سال به عنوان افسانه های کهن دور ریخته شدند، اینها خرافات دوران کهن نامیده شدند. در بهترین شرایط آنها به عنوان الهام بخش حدسیات و در بدترین شرایط به عنوان جادوگری به آنها نگریسته شد.

در جهان غرب، افول گیاه درمانی سریع تر و ژرف تر بود. یکی از دلایل این امر ظهور نوعی سیستم پزشکی مبتنی بر داروهای دارای مجوز و دارای شماره های ثبت بود. برای نخستین بار، داروهای مصنوعی مبتنی بر محتویات فعال ویژه برای درمان یا جلوگیری از بروز بیماریهای خاص ساخته شد. در کانون این سیستم این باور قرار داشت که بیماریها توسط ویروسهاء باکتریها یا قارچها یا دیگر عوامل ایجاد می گردند و با شناسایی آن عوامل و اعمال داروهای ضد باکتریایی، ضد ویروسی و ضد قارچی می توان بر آن بیماریها چیره گردید.

آشکار است که بی خطر بودن و کارآیی این داروها را نمی توان از طریق کاربردهای سنتی ارزشیابی کرد، چیزی که طی سده ها برای طب گیاهی به کار می رفته است. در عوض سیستم صدور مجوز کاملا جدیدی می بایستی ایجاد گردد، که هم قادر به ارزشیابی کارآیی آن مواد شیمیایی جدید باشد و هم بتواند مردم را مطمئن سازد که استفاده از آنها بدون خطر است.

سیستم صدور مجوز طراحی شده که تا به امروز نیز بدان عمل می شود، نخست مستلزم آن بود که مواد شیمیایی سازنده ی داروهای جدید همواره هم از لحاظ آزمایشهای بالینی که برای کارآیی آنها انجام میشد در هرگونه داروی تولید شده یکسان باشد. از سویی، ترکیبات تست شده بر روی موجود زنده یعنی افراد انسانی آزمایش شده باشد تا معلوم گردد که آنها علیه عوامل بیماری زای ویژهای موثر هستند و هیچ گونه اثر سمی دراز مدت یا آثار نامطلوبی در موقع کاربرد نشان نمی دهند.

ا طولی نکشید تا معلوم شد برای این گونه داروها باید بهایی پرداخت گردد. همواره امکان پذیر نبود که طی مدتی کوتاه آثار درازمدت داروها را مشخص سازند و به شکل اجتناب ناپذیر پاره ای از آنها و شاید بیشتر این داروها دارای آثار جانبی کوتاه مدت کمتر یا بیشتر هستند. بنابراین برای چیره شدن بر این مشکل راه حل دیگری اندیشیده شده و آن تعیین میزان ریسک در برابر منافع دارو بود. ممکن است دارویی در حوزهی ویژه ای به سرعت مؤثر واقع شود، مثلا در کاهش التهاب در بیماریهایی چون آرتریت، و در عین حال تعدادی آثار جبران ناپذیر در رابطه با عملکرد تعداد دیگر از ارگانهای بدن مانند اعمال معده داشته باشد. آنهایی که مسئول صدور مجوز بودن می بایستی گسترهی منافع داروی جدید را با توجه به ریسکها یا عوارض جانبی آن محاسبه کنند. از همان آغاز امکان داشت به دارویی برای هدف ویژه ای مجوز داده شود هرچند مشخص شده باشد که آن دارو عوارض جانبی ویژه ای هم دارد.

در واقع این فرایند صدور مجوز تعریف اساسا متفاوتی از دارو به دست داد و آن دارو دارای اثر ویژه ای قابل تشخیص با دامنه ای از ترکیبات شیمیایی مصنوعی است که آثار آن قابل بازآفرینی است. این ردهی جدید اکنون تنها تعریف دارو به عنوان پزشکی سنتی یا بنیادین است.

داروهای سنتی مبتنی بر گیاهان دارویی که از بدو تاریخ مورد استفاده قرار می گرفت هم اکنون تحت نام داروهای جایگزین، مکمل یا طبیعی شناخته می شوند. مفهوم الزامی این برچسب های علمی نوین نامناسب اند. جایگزین این است که این گونه داروها از کیفیت پایین تری برخوردارند، بی تاثیر هستند یا در جهان

حتى هم اکنون که جامعه بیشتر و بیشتر به جنبه های منفی این تعریف و ریسک در مقابل منافع داروها پی برده است، سیستم مجوز دادن که برای تنظیم آن ایجاد شده هنوز به عنوان تنها راه مناسب مطمئن سازی مصرف کننده از بی خطر بودن همه داروها اعم از مصنوعی یا طبیعی به کار گمارده میشود. مشکل این است که عملا غیرممکن است داروهای طبیعی که مبتنی بر استفاده از کل گیاه است را بر اساس سیستمی که برای ارزشیابی داروهای ساختگی شیمیایی ابداع شده ارزیابی کرد. به عنوان آغاز مطلب باید گفت داروهای طبیعی ترکیبات بسیار پیچیدهی بیوشیمیایی هستند که به مراتب از داروهای مصنوعی پیچیده ترند، مثلا بره موم حاوی صدها ماده ی بیوشیمیایی مختلف است.

هرچند اثر بیوشیمیایی کلی بره موم که در حوزه های گوناگون بررسی شده ممکن است یکسان باقی بماند، اما میزان عناصر خاص ممکن است به مقدار زیادی تغییر یابد که به هیچ وجه این تغییرات قابل پیشگویی نیست.

ثانيا، برای بسیاری از فرآورده های طبیعی، جستجو برای شناسایی محتویات فعال این مواد با شکست روبرو شده است. دانشمندان به شکل فرایندی به تشخیص این مطلب رسیده اند که داروهای طبیعی به شکل همکوش و تمام عیار و همه جانبه عمل می کنند، یعنی هرچه کامل تر و یکپارچه تر باشند کمتر تصفیه و تخلیص شده اند و در این حالت تاثیر آنها بیشتر است.

استفاده ی فزاینده از گیاه علف چای مثال خوبی برای روشن شدن این مطلب است.

دانشمندان با پی بردن به اثر علف چای برای درمان افسردگی به این باور رسیدند که عنصر فعال آن هایپرسین است، ولی بعدا متوجه شدند که هایپرسین خود آثار ناگوار چشمگیری دارد که باعث حساس کردن پوست نسبت به نور و افزایش خطر ابتلاء به سرطان پوست می گردد.

هم اکنون مواد فعال تازه ای در آن یافت شده و اعلام شده است. افراد گیاه درمان، بی صبرانه منتظرند که علم، اثر عصارهی کل گیاه را در حصول نتایج دلخواه مشخص کند.سرانجام داروهای طبیعی ممکن است برای درمان مشکلات خاصی شهرت داشته باشند، در صورتی که در درمان طیف وسیعی از بیماریها موثر هستند تا برای برطرف کردن مشکل خاص. بره موم مثال خوبی است و نمونه های بسیار دیگری نیز وجود دارد.

پزشکی رایج شامل داروهایی است که هرکدام برای مداوای بیماری ویژهای ساخته شده اند و آنهایی که ادعای منافع متعددی برای داروهای طبیعی دارند تا اندازهای اغفال شده اند. بنابراین چگونه ممکن است داروهای طبیعی را به کمک سیستم صدور مجوزی که برای تنظیم انواع داروهای کاملا متفاوت طراحی شده ارزشیابی کرد؟

سیستم صدور مجوز چرخش طنز آلودی به اختراع مجدد نام گذاری دوباره داروها می دهد. از آنجا که داروهای شیمیایی بر پایه ی مواد شیمیایی مصنوعی منفرد ساخته شده اند، می توان آنها را به عنوان اختراعات واحدی به ثبت رسانید. این به آن مفهوم است که مخترعان این گونه داروها می توانند برای دوره زمانی ثابتی جلوی دیگران را برای ساختن آن داروها بگیرند. به یک مفهوم این سیستم معقول و قابل درک است که ساختن داروی جدید سال ها به درازا می کشد و در پاره ای از موارد مبالغ بسیار زیادی هزینه بر می دارد. منصفانه به نظر نمی رسد که شرکت ها، دارویی را بسازند و همه ی مخارج آن را پرداخت کنند و پس از ساخته شدن، دیگران پای به میدان گذارند و منافع آن را برداشت کنند. با این همه چنین کاری تنها زمانی عاقلانه است که شما از نظر اصولی با ماهیت آنچه مورد حفاظت و حمایت قرار می گیرد موافق باشیدبی گمان، باور ما به پزشکی مبتنی بر دارو تقریبا طی دهه ی گذشته کامل گردیده است، تا جایی که مایل نبوده ایم بهای رو به افزایشی که برای آن می پردازیم را مورد توجه قرار دهیم.

نه تنها کارخانه های داروسازی از این مسیر درآمدهای هنگفتی کسب کرده اند، بلکه اکنون آشکار شده است که فقط توانسته ایم بروز بیماری را به تاخیر اندازیم، نه این که آن را درمان کنیم.

ترسناک تر آن که ما گروه کاملا جدیدی از مشکلات بهداشتی پدید آورده ایم که مربوط به درمان هایی است که با مواد شیمیایی انجام داده ایم (عوارض داروها)، مشکلاتی که سعی داریم آنها را با داروهای شیمیایی دیگری درمان کنیم. بهای نهایی و پنهان باور ما به پزشکی غیرطبیعی احتمالا از لحاظ تضعیف ساز و کار دفاعی بشر در سطح جهانی ورای تصور ما است.

دشوار است که تاثیر سیستم صدور مجوز را بر پزشکی مدرن اندازه گیری کنیم. امتیاز نامه ها بی گمان ما را درون نوعی سیستم پزشکی مبتنی بر دارو گرفتار ساخته اند و به همان اندازه ما را از داروهای کاملا طبیعی که برای حفظ تندرستی مفید هستند بی نصیب ساخته اند.

در اتحاد جماهیر شوروی سابق و بسیاری از کشورهای اروپای شرقی پس از انقلاب کمونیستی هیچ گونه امتیاز اختراعی وجود نداشت. بنابراین، هیچ گونه فشار مشابهی برای کسب منافع از مواد توانمند طبیعی وجود نداشت.

بره موم همانند دیگر داروهای طبیعی، هم در طب سنتی به کار می رفت و هم به وسیله ی دانشمندان مورد آزمایش قرار می گرفت.

دکتر مانس فیلد طبيب و نخستین مدیر دفتر اطلاعات بره موم به این نکته اشاره می کند که نه امتیاز نامه ها و نه شیمی هیچ کدام نباید به زندگی ما دیکته شوند. در اروپای شرقی امتیاز نامه ها مشکلی به حساب نمی آمده اند، بنابراین پرسش های مختلفی مطرح گردیده است؛ چه چیزی در اختیار داریم و آن را برای چه منظوری می توانیم به کار بندیم؟ انستیتوهای تحقیقاتی در چین، روسیه و دیگر کشورهای شوروی سابق نسبت به همتایان خود در کشورهای غربی به نتایج متفاوتی دست یافته اند.

ما باید به فوریت روشهای آنان را آزمایش و نتایج به دست آمده به وسیله ی ایشان را بیازماییم و در تبدیل آنها به دست آوردهای خودمان چندان شتابزده عمل نکنیم.

بخصوص در مورد بره موم دکتر مانس فیلد به ما یادآوری می کند که چگونه پیش از سال ۱۹۹۳ کمیته ی علمی غرب میزان کمی علاقه به آن نشان داد در حالی که بره موم در محافل | مردمی درمان های طبیعی بسیار مورد توجه بود و هنگامی که به آن توجه شد در مورد مواد جزئی فعال آن و محدود کردن آنها به طب انحصاری بود.

بره موم در اروپای شرقی :

اروپای شرقی به طور عموم و کشور روسیه به طور خاص به استفاده از بره موم و دیگر داروهای طبیعی مدتها پس از این که این داروها در غرب کنار گذاشته شد، پرداختند.

زنبورداری همیشه در کشورهای اروپای شرقی یک فعالیت مهم کشاورزی بوده است و بره موم به عنوان محصول جانبی و با ارزش زنبور عسل مطرح است .

زنبورهای وحشی قفقازی برای نجات یافتن از زمستان های سخت قاره ای، مقادیر زیادی بره موم تولید می کنند. برای نسل های متمادی، مردم محلی، از بره موم برای درمان طیف وسیعی از بیماری ها از جمله: سرفه، سرماخوردگی، دردهای قفسه ی صدری، سوختگیها، زخمها و مشکلات دندان استفاده کرده اند. ا یکی از موارد خارق العاده استفاده از بره موم که زبان به زبان نقل قول شده، در جنگ بوئر در آفریقای جنوبی رخ داده است. در این جنگ از بره موم به مقدار زیاد برای درمان زخم ها استفاده می شد.

بره موم را با وازلین مخلوط می کردند و مخلوطی که پروپولیس وانوژن نام داشت را در بسیاری موارد پس از جراحی و به خصوص بعد از بریدن اعضاء استفاده می کردند. ولی روسها از چیزی بسیار مشابه این ترکیب مدتها قبل در زمان حمله ی مرگبار ناپلئون به کشورشان، استفاده می کردند.

در سپاه ناپلئون، درمان سنتی بریدن عضو این بود که انتهای عضو قطع شده را با قیر می پوشاندند. ولی در سپاه روسیه، دکترها از ته مانده های موجود در بشکه های عسل استفاده می کردند و انتهای اندام بریده شده را با آن می پوشاندند. ته مانده های موجود در بشکه ها، حاوی مقدار زیادی بره موم بود که به التیام سریع و کامل زخم کمک می کرد.

با تولد علم پزشکی مدرن در آغاز قرن نوزدهم، روسیه و کشورهای اروپای شرقی با رویکرد علمی و نگاهی مجدد به درمان های سنتی به سمت آنها سوق پیدا کردند.

وقتی می خواهیم نگاهی جزئی به دانش استفاده از بره موم در چهل سال گذشته داشته باشیم باید به کارهای انجام شده توسط کشورهای روسیه، لهستان، چک، اسلواکی، بلغارستان و یوگسلاوی توجه کنیم.

برای مثال در طول جنگ جهانی دوم، دکترهای روسی از پماد بره موم در درمان زخمها در کلنیک شهر اسوردلوسک با موفقیت استفاده می کردند. در سال ۱۹۴۷ موسسه ی دامپزشکی کازان در کرانه ی رشته کوه اورال وظیفهی انجام یکی از اولین مطالعات علمی در مورد خصوصیات ضد میکروبی بره موم را به عهده گرفت. این بررسی به قدری موفقیت آمیز بود که بره موم را پنی سیلین روسی نامیدند. از قضای روزگار، درست زمانی که غرب در حال انجام مطالعات در مورد بره موم بود، موسسات تحقیقاتی روسیه پس از سقوط کمونیسم در حال از بین رفتن بودند.

در یوگسلاوی، میجتا وزناک، نخست وزیر سابق یوگسلاوی، بالاخره سیاست را کنار گذاشت تا به دنبال علاقه ی خود یعنی دنبال پژوهش و کار در مورد زنبورعسل و بره موم برود. او در کتاب خود با عنوان معجزه ی بره موم آزمایش های یک نقاش کلیسا در قرن نوزدهم به نام رادوسیفرت را دوباره بررسی کرد. رادوسیفرت پس از دریافت دو کندو به عنوان دستمزد انجام کار، نگهداری از زنبورها را آغاز کرد، مدتی بود که او مشکل پا پیدا کرده، پوست روی پای او بنفش و سپس سیاه رنگ شده بود. او حس پای خود را از دست داده و زخمی روی آن سر باز کرد که بهبود نمی یافت. هر هفته نزد دکتر میرفت و دکتر پمادهای مختلفی به او میداد ولی مشکل همچنان وخیم تر می شد. در آخر دکتر گفت که پای او باید بریده شود. رادو به پیشنهاد دکتر عمل نکرد و به جای آن به منزل رفت، پای خود را با عسل و بره موم پوشاند و تمام پا را پانسمان کرد.

او پس از چند روز پانسمان را باز کرد، زخم خوب شده بود، پا دیگر درد نمی کرد و می توانست روی پای خود بایستد. او پس از استفاده ی مجدد از بره موم برای کمک به سوختگی همسرش، تصمیم گرفت که در آن زمان با دکتر در مورد این داروی جدید و اعجاب انگیز صحبت کند. ولی دکتر با وجود این که پای بهبود یافته ی وی را دیده بود تحت تاثیر قرار نگرفت و از استفاده بره موم برای بیماران خود، امتناع ورزید. به هر حال پس از مدتی دختر یکی از دوستان دکتر از عفونت مزمن لوزه رنج می برد. عفونت به قدری بود که دمای بدن دختر به ۳۹ درجه ی سانتیگراد رسید و لوزه های او چرکی شدند. دکتر تصمیم گرفت از بره مومی که در یک شکردان برای او آورده بودند استفاده کند. در مدت چند ساعت، دمای بدن دختر پایین آمد و التهاب برطرف شد و هیچگاه بازنگشت.

در سال ۱۹۶۲ دوست واسناک در حال مرگ ناشی از سرطان بود. دکتر برای او مصرف ۱۰ تا ۱۵ قطره مایع بره موم در داخل آب، سه وعده در روز پیش از غذا را تجویز کرد. پس از ۶ هفته او شروع به خوردن غذا و افزایش وزن کرد و انرژی قبل را بازیافت.

واسناک می گوید: بره موم سابقه ای ندارد چون ما تازه با آن آشنا شده ایم و از عوارض جانبی آن آگاه شده ایم. بره موم از طریق تحریک سیستم ایمنی فرد، مقاومت طبیعی بدن نسبت به عفونت و بیماری را افرایش می دهد. علاوه بر آن بره موم، تامین کننده ی مقداری اضافی ویتامین و تمام مواد معدنی ضروری شامل آهن، کلسیم، آلومینیوم، منگنز و سیلیکون می باشد. علاقه مجدد در غرب به بره موم اما در غرب می بایست تا اواخر دهه ۱۹۶۰ و اوایل دهه ی ۱۹۷۰ قبل از این که علاقه ی شدید نسبت به بره موم به وجود بیاید، منتظر میماندیم. بعضیها قصد داشتند این طور اعلام کنند که در غرب، بعد از دهه ی ۱۹۶۰ هیچ چیز به طور یکنواخت نبوده است.مطمئنا در آن وقت یک بلوغ عمومی در قاره ی اروپا و آمریکا به وجود آمده بود که آنها را مصمم ساخته بود تا نگاهی تازه نسبت به بیشتر مسائل داشته باشند.  علاقه ی مجددی را در تمام ابعاد طبیعی ایجاد کرد و این امر به طور متناوب در مذهب، آموزش، اقتصاد و البته در پزشکی سایه افکنده بود. تا آنجایی که پزشکی طبیعی دارای اهمیت بوده است، این یک حرکت داوطلبانه ی ضروری بود که این بار توسط مردم و یا خود پزشکان پایه گذاری می شد چندان که توسط پزشکان و دانشمندان صورت می گرفت.آنها مشتاق و کارگشا بودند و مغازه های غذای سالم توسط افراد مرتبط با پزشکی پایه گذاری شد و آنها کسی را که روش های طبیعی را باور داشت دوست می داشتند.

پدر سال ۱۹۷۴ دکتر لوند آگارد طبیعی دان دانمارکی کتاب «بره موم فرآوردهای طبیعی – راهی به سوی سلامتی» را منتشر کرد.

این کتاب در بردارنده بیست سال تجربه ی عملی و پژوهشهای او در مورد بره موم بود. کتاب مذكور مسبب آن شد که به او لقب آقای بره موم را بدهند و نامش به عنوان کاشف جدید بره موم در غرب ثبت گردد.این کتاب در اغلب موارد تجارب شخصی را بیان می کرد و این امکان فراهم شد تا در رابطه با آن موضوع پژوهش شود. در ژوئن سال ۱۹۶۲ دکتر آگارد چندین روز از گلو درد رنج می برد، او میدانست که در روز بعد میبایست به یک سفر تجاری برود. با رسیدن غروب تورم گلوی او خیلی بدتر شده بود، به طوری که نمی توانست چیزی بخورد و همزمان دچار تبی ۴۰ درجه شده بود. تصمیم گرفت، مقداری کم از بره موم را در یک هاون بکوبد و آن را به صورت پودر در یک فنجان آب گرم حل کند.

او مایع را با استفاده از فیلتر قهوه، تصفیه کرد و سرانجام یک مایع زرد رنگ شبیه به چای به دست آورد. او با این چای دو تا سه مرتبه غرغره کرد و سپس باقی مانده را نوشید و به رختخواب رفت. صبح فردا متوجه شد که گلودردش به طور کامل برطرف شده است. دکتر آگارد به این نتیجه

خیلی قوی رسید که می تواند یک عفونت و التهاب قوی را توسط بره موم حاوی یک آنتی بیوتیک را در عرض ۵ تا ۶ ساعت درمان کند.

آگارد دانشمندی اهل عمل بود و پژوهشی وسیع که بیش از ۵۰۰۰۰ نفر از مردم سراسر اسکاندیناوی را شامل میشد هدایت می کرد. او به طور خلاصه بره موم را به این شیوه معرفی کرده: بره موم یکی از کارآمدترین تولیدات زنبورعسل از نقطه نظر انتقال مواد فعال از گیاه به انسان می باشد.

آگارد براساس تحقیقات خود ادعا کرد که بره موم در درمان بیماریهای مختلفی از جمله ورم روده ی بزرگ، آب مروارید چشم، عفونت مجاری ادراری، تورم و التهاب گلو، نقرس، زخم های بازی سینوزیت، سرماخوردگی، آنفولانزا، برونشیت، ورم معده، سرطان، بیماری های مربوط به گوش بیماری های مربوط به لثه، آنسفالیتها، عفونتهای روده ای، قارچها، زخمها، اگزما، پنومونی، تورم مفاصل، بیماریهای مربوط به ریه ها، ویروسهای معده، سردرد، بیماری پارکینسون، عفونت کیسه صفرا، آسیبهای عروقی ناشی از اختلال در گردش خون، زگیل ها، تورم ملتحمه چشم و خرخر کردن موثر است.

برای آنهایی که باور دارند داروها برای درمان بیماریهای خاص ساخته شده اند، با این لیست بلند این طور به نظر می رسد که چیزی شبیه به بدعت گذاشتن رخ داده باشد.

چنانکه دکتر آگارد گفت: بره موم مادهای تاثیر گذار و قوی است که از گیاهان سودمند به انسان تحویل داده شده است. بره موم شبیه یک داروی شیمیایی عمل نمی کند که فقط باکتری ها و ویروس های خارجی و کلا میکروب ها را تخریب کند، بلکه توانایی بدن برای مقابله با بیماری را افزایش میدهد. بره موم تنظیم کننده هورمونها و یک انتی بیوتیک نیز به شمار می رود که خود محرک طبیعی مقاومت بدن است. بره موم ممکن است توسط هر شخص سالم یا بیمار مورد استفاده قرار گیرد، به این جهت که محافظت کننده در برابر میکروارگانیسم ها می باشد.

یک پزشک فرانسوی به نام دکتر رمی چوان در سوربن پاریس پس از شنیدن کارهای دکتر اگارد، تمایل پیدا کرده بود تا با او ملاقات کند. به هر حال یک حقیقت متحیر کننده این است که بره موم زنبورعسل، دارای یک اثر کشندگی صددرصدی بر روی باکتری ها می باشد و دیگر آنتی بیوتیک ها این اثر کلی را ندارند. دکتر جوان باور داشت که طبیعت برای هر چیزی پاسخی دارد که ما می بایست در پیدا کردن آن تلاش کنیم

 با معرفی بره موم زنبور، ممکن است که بتوانیم روزی تعداد زیادی از داروهای شیمیایی همراه با اثرات جانبی آنها را از میان برداریم. بره موم با بالا بردن مقاومت طبیعی بدن از طریق تحریک سیستم ایمنی شخص عمل می کند. برای انجام این عمل بره موم میزان مناسبی از ویتامین ها و مواد معدنی ضروری شامل آهن، کلسیم، الومینیوم، منگنز و سیلیس را نیز دارا است.

دکتر چوان اشاره به این نکته ی مهم داشت که آنتی بیوتیک های مصنوعی قطعا متضاد عمل می کنند. آنها باکتری های مفید دستگاه گوارش را که بدن از آنها برای ساختن ویتامین های B و K استفاده می کند از میان می برند و در نهایت سبب کمبود شدید آنها می گردند. چوان در ادامه یادآور شد امروزه باکتری ها، مقاومت خود را نسبت به آنتی بیوتیک ها افزایش میدهند که سبب وقوع افزایش عفونت و افزایش قابل توجه در توانایی عبور بیماری از شخصی به شخص دیگر می شود. در نهایت یک عفونت کوچک دارای پتانسیل کشندگی بالا میشود.

آگارد و چوان شاید بیشتر از هر کس دیگر برای بیداری مجدد و علاقه ی علمی در مورد بره موم در غرب تلاش کردند.

وارن اوگرن یک پرورش دهنده ی تازه کار زنبورعسل بود که در شهری کوچک از ایالت ویسکانسین زندگی می کرد. او در اواخر دهه ی ۱۹۶۰ دربارهی دکتر آگارد و کارهای او چیزهایی شنیده بود، بنابراین قصد داشت تا سفری به دانمارک ترتیب دهد و او را ملاقات کند.

دکتر آگارد به اورگن آموخته بود که چگونه بره موم را استخراج و فرآوری کند و او به مدت ۴ سال تنها مشتری او بود. در آن زمان بره موم در حدود ۲۰۰ دلار در هر کیلو فروخته می شد، این قیمت زیاد با قیمت های جهانی امروز که در حدود ۲۰ دلار در هر کیلو است، قابل مقایسه نیست. سرانجام اورگن خودش شروع به تولید فرآورده های بره موم کرد تا آن را به جامعه خویش ارائه دهد. او کار را با تولید کپسول، اسپری گلو و کرم پوست بره موم آغاز کرد.

ليندا” دختر اورگن در ادامه ی ماجرا می گوید: فرمولاسیون بره موم را با روش آزمون و خطا در پشت خانه مان تهیه می کردیم. پدرم در اولین سال تولید ۱۰۰ عدد از نمونه های تولیدی را به شكل رایگان به دوستان و فامیلهایش داد، فقط به این دلیل که کیفیت تولید محصول خود را ارزیابی کند. نیمی از شهر کوچک ما یک نمونه از بعضی تولیدات پدرم را با اولین فرمولش در اخیار داشتند. شرکتی که وارن اورگن راه اندازی کرده امروزه به سراسر جهان بره موم می فروشد. ا

ریدن برون از منطقهی فونیکس ایالت آریزونا، از دیگر حامیان بره موم بود. او یکی از اولین امریکایی هایی بود که در نیروی هوایی کانادا در سال ۱۹۳۹ استخدام شد و به زودی در انگلستان پروازهای تبلیغاتی را بر فراز آسمان انجام داد.

او در انگلستان بود که با مقاله ای در روزنامه مواجه شد که از خواص تولیدات زنبور عسل تمجید کرده بود. او بعد از جنگ و یک دوره ی موفقیت آمیز بانکداری و پیمانکاری، انرژی بی مانندش را به سمت جامعه به ویژه با تولیدات زنبور عسل که می توانست نقش مهمی در حفظ آن داشته باشند، تغییر داد.

شرکت او کارش را در سال ۱۹۷۶ آغاز کرد و هم اکنون یکی از بزرگترین شرکتهای تولید فرآورده های زنبور عسل در جهان می باشد که عسل، ژله ی رویال، گردهی گل و بره موم تولید می کند.

ریدن برون یکی از افرادی بود که تنها صحت و سقم صددرصدی مطلبی او را متقاعد می کرد. کتابش با نام (تنها غذای کامل جهان) می باشد که در آن تجلیل وصف ناپذیری از زندگی زنبورعسل معمولی (Apis mellifera) آورده است، حشره ی کوچکی که به سختی کار می کند تا تولیدات قدرتمند و اسرار آمیزش را برای انسان فراهم کند.

ریدن برون به طور غم انگیزی در سال ۱۹۸۹ فوت کرد اما کار شرکتش هنوز ادامه دارد و توسط پسرش بروس برون اداره می شود که اشتیاقی همسان پدرش برای زنبور عسل دارد. او پیشرفته ترین طرح ها را در جهان برای استخراج بره موم به مرحله ی اجرا در آورده است. در انگلستان ری هیل” که از مالکان پیشقدم مغازه های غذاهای کامل و فروشنده گیاهان دارویی بود، اولین کسی است که کتابی در رابطه با بره موم نوشت. او گفت در بره موم آنتی بیوتیکی طبیعی وجود دارد. او این موضوع را در بخشی از کتاب این طور مطرح می کند، خیلی از دانش های قدیمی برای بشر مدرن از دست رفته است اما خوشبختانه این ماده شناخته شده به صورت روزانه توسط زنبور استفاده می شود، در این سالها این ماده، مجدد کشف گشته و کار آمدی آن توسط پژوهش های دانشمندان به اثبات رسیده است.

دکتر فیلیکس مورات یک نفر آمریکایی است که زمانی در زندگی اش به ساختن کپسول مشغول بود و علاقه و شیدایی زیادی به بره موم در ارتباط با جامعیت آن داشت و مشتاقانه كتاب بره موم شفادهنده ی جاودان) را در سال ۱۹۸۲ منتشر کرد. برای سالهای متمادی این کتاب از منابع منحصر به فرد درباره بره موم بود. این کتاب پرشور و قدرتمند در رابطه با اهمیت بره موم در زندگی طبیعی می باشد.

در سال ۱۹۸۷ جکوب کال که یک پرورش دهندهی زنبور و پزشک هلندی بود نتایج ده ها پژوهش در رابطه با اثرات دارویی تولیدات زنبور عسل را در کتابش با نام داروهای طبیعی از زنبور عسل منتشر کرد. این کتاب کوچک آن قدر موثر بود که پژوهش های بعدی غرب و علاقهی مردم را نسبت به بره موم افزایش داد. جکوب کال همانند دکتر آگارد اعتقاد داشت که بره موم مادهای درمانی با بیشترین اثر است که از گیاه به انسان می رسد. در حالی که عسل و گرده اغلب بر ضد بیماری های با علائم غیراختصاصی بسیار تاثیر گذار هستند، ولی بره موم می تواند به طور اختصاصی بر ضد عفونت ها اعم از داخلی و خارجی موثر باشد.

بره موم در دهه ی ۱۹۶۰، ۱۹۷۰، ۱۹۸۰ دوباره به عنوان دارویی طبیعی قدرتمند مورد توجه قرار گرفت. در سال ۱۹۸۷ دکتر جان دایموند رئیس آکادمی بین المللی طب پیشگیری درباره بره موم گفت: در میان همه ی مواد طبیعی که او آزمایش کرده است، ماده ای که بیشترین اثر تقویت کنندگی را بر روی تیموس و پس از آن ایجاد انرژی دارد رزین زنبورعسل یا بره موم است.

در طی این دوره عرضه ی بره موم تولید شده در غرب اساسا از طریق فروشگاه های غذاهای سالم بوده است و علاقه به آن در میان اجتماع به طور متناوب رشد پیدا کرده است.

اما از اواخر دهه ی ۸۰ تا اوایل دههی ۹۰ میبایست صبر می کردیم، ولی قبل از آن که چیزی مرسوم به علاقه ی علمی تبدیل شود، یک سری مطالب از مقاله های داوری شده در مجلات علمی در کشورهای همچون بریتانیا، آمریکا، فرانسه، آلمان و ژاپن ظاهر شدند.

آن قطرات امروزه به یک سیل تبدیل شده اند. در سال ۱۹۹۷، دکتر پائول ويتمان و کارمن گارسیا از بخش اقتصاد کشاورزی دانشگاه نیوکاسل در بیان وسعت کارهای انجام شده در مورد بره موم مطالبی را در مجلات علمی در بین سال های ۱۹۸۰ تا ۱۹۹۵ منتشر کردند.

موضوع های مورد مطالعه در مقاله ها، مواردی از قبیل ترکیبات بره موم ، خواص داروشناسی، واکنشهای حساسیت زا و استفاده های بالینی آن می باشد.

جالب است که در بین سالهای ۱۹۸۰ تا ۱۹۹۵ بیشترین عناوین در امریکا نوشته شده است.

ويتمان و گارسیا ملاحظه کردند که در طی بیشتر از ۵۰ سال دورهی مطالعاتی پیشرفت خوبی در کیفیت پژوهشها به وجود آمد و علاقه به طب سنتی از فرهنگ عامه به طرف مجامع علمی کشیده شد.

آنها ملاحظه کردند که علاقه زیاد، عمیق و وسیعی در شرق اروپا وجود ندارد. اما به همه جای جهان گسترش پیدا کرده است. با کارهای حرفه ای دانشمندان توانا از طریق انتشار مقالات در روزنامه ها و مجلات علاقه مردم به بره موم بیشتر گسترش پیدا کرده است.

ملاحظه کردیم که بره موم در حفظ بهداشت کلنی زنبورهای عسل نقشی مهم و جامع بر عهده دارد. همچنین از تاریخچه و کاربرد این ماده به عنوان دارو توسط انسان آگاهی یافتیم و مشاهده کردیم که بره موم دارای دامنه ی وسیعی از کاربردهای پزشکی است.

اکنون زمان آن رسیده است که از خود بپرسیم نحوه عملکرد آن چگونه است؟ چه ماده ای در بره موم وجود دارد که به این گونه عمل می کند؟

در داروشناسی پیشرفته، پیوسته به مطرح کردن این پرسش ها خو گرفته ایم و تلاش داریم پاسخ های معقول و صریح برای آنها بیابیم. پیچیدگی عمل تعداد معدودی از اجزاء یا عناصر فعال درون فرآورده و گاه حتی مادهای واحد است که چنین ویژگیهایی به آن می بخشد.

پزشکی نوین با ابزار پژوهش، به دنبال چیزی است که به اصطلاح «اجزای فعال نامیده می شود». یعنی؛ آن دسته از مواد بیوشیمیایی ویژه ی منحصر به فرد که امید می رود قابلیت نفوذ و تخریب میکروبها، ویروسها یا قارچهای خاصی را در اختیار داشته باشند. تحقیقات داروشناسی در بیش از ۳۰ سال گذشته تحقیقات زیادی بر روی بره موم صورت گرفته و بر همین اساس خواص دارویی ویژه ای به آن نسبت داده شده است که عبارتند از: داروی بی حسی / داروی بیهوشی، ضد حساسیت، ضد اسید معده، آنتی بیوتیک، ضد قارچ، ضد التهاب، ضد پرتو (تشعشع)، آنتی اکسیدان و محافظت کننده، ضدعفونی کننده، ضد تومور بدخیم (سرطان)، ضد ویروس و تقویت کننده سیستم ایمنی

کاربرد بره موم در درمان بیماریها بررسی فرآورده ها در شرایط آزمایشگاهی و در بیرون از بدن ممکن است اطلاعات زیادی در مورد واکنش فرآورده علیه بیماریهای خاص در اختیار ما قرار دهد. با این همه، اگر ماده ای در بیرون بدن (In Vitro) فعال باشد همواره بدان مفهوم نیست که در درون بدن موجودات زنده نیزکارآمد است.

فرایند صدور گواهی برای تولید داروهای شیمیایی مستلزم آن است که پیش از آن که در معرض فروش قرار داده شود تحت ازمون های دقیق بالینی قرار گیرد. این کار مستلزم شیوهای است که به اصطلاح روش دوسوکور، تست بالینی کنترل شده با استفاده از دارونما بر روی آدمیان نامیده میشود. این به آن مفهوم است که داروی جدید باید به شکل بالینی از بابت کارآمد بودن بر روی گروهی از انسانهای دچار بیماریهای خاص که ادعا می گردد آن دارو از بروز آنها جلوگیری می کند یا آن بیماری ها را درمان می کند، آزمایش شود.

در همان زمان به گروه دیگری از افراد دچار همان بیماری دارویی بدلی یا دارونما داده می شود تا بتوان پاسخ های بدن آنان را با پاسخ بدن آنهایی که داروی واقعی را دریافت می دارند مقایسه کرد. هیچ یک از افراد این دو گروه نباید بدانند که داروی واقعی دریافت می کنند یا دارونما، هرگونه تلاش ممکن به عمل می آید تا اطمینان حاصل شود که نتایج ثبت شده واقعی است نه تخیلی. این شیوه دقیق، وقت گیر و گران قیمت برای اطمینان دادن به مردم در موردیی ضرر بودن و کارایی ماده ای اصولا ساختگی و شیمیایی ابداع شده است و بسیاری ممکن است چنین استدلال کننده که ماده ی مورد نظر ذاتا غیر طبیعی است و با طب واقعی فاصله دارد.

دانش رایج پزشکی چنین استدلال می کند که هیچ چیزی جز آزمون های دوسوکور با دارونما نمی تواند به طور واقع بینانه ای ارزش داروها را خواه طبیعی و خواه مصنوعی تایید کند. اکنون معدودی از افراد بر این باورند که این رویکرد برای کاوش کارایی داروهای طبیعی مانند بره موم در درمان بیماری های انسانی مناسب است. طی آن چه در پی می آید رشته تجارب گسترده ای را که هم در غرب و هم در شرق انجام گرفته و دامنه ی گستردهی منافع دارویی منتسب به بره موم را بررسی کرده است، مرور خواهیم کرد.

 

نظر مصرف کنندگان سراسر جهان در مورد بره موم :

در سال ۱۹۹۵ یکی از تولید کنندگان عمدهی بره موم یک بررسی در مورد کسانی انجام داد که فراورده های بره موم را طی دورهی ۶ ماهه خریداری کرده بودند. در حالی که این بررسی درمورد ۳۲۴ کاربر را نمی توان مطالعهای علمی به شمار آورد، باز هم اطلاعات جالبی در مورد این موضوع به دست میدهد که وقتی برای نخستین بار بره موم در بریتانیا مورد توجه عامه قرار گرفت، مردم این ماده را برای درمان چه بیماریهایی به کار بردند و تا چه اندازه آن را سودمند یافتند. مطالعه نشان داد که کاربردهای اساسی بره موم به شکل زیر بوده است :

آرتریت و درد ماهیچه ای 38 درصد

 حفظ سلامت عمومی  24 درصد

مشکلات تنفسی 18درصد

مشکلات پوستی 10 درصد

سندرم خستگی مزمن 6 درصد

اختلالات گوارشی و معده 4درصد

 

همان گونه که ملاحظه می گردد، تقریبا یک چهارم کاربران، بره موم را برای حفظ سلامت عمومی خویش به کار می بردند، بعضی به خاطر آن که تندرست باقی بمانند و دچار ناخوشیهای معمول زمستانه همچون، سرفه، سرماخوردگی و زکام نشوند. چهار نفر از ده نفری که بره موم مصرف کرده بودند اظهار داشتند که آنان این ماده را برای مشکلات ماهیچه ای، آرتریت و روماتیسم به کار برده اند و دو نفر از هر ده نفر هم آن را به خاطر درمان مشکلات تنفسی به کاربرده بودند. تعداد چشمگیر دیگری هم آن را برای درمان مشکلات پوستی نظیر اگزما و پسوریازیس به کار برده بودند. بی گمان این ارقام بازتاب چگونگی تبلیغ برای بره موم در نخستین روزهای معرفی این ماده است و ناشی از محبوبیت آن برای همین مواد، با این همه تاییدی است بر کاربرد شاخص استفاده از بره موم به شکل سنتی آن.

وقتی از این عده سوال شد که آیا تجربه ی آنان در مورد استفاده از بره موم در درمان بیماری ویژه ی خودشان مثبت یا منفی بوده است، به طور متوسط هشت نفر از هر ده کاربر اعلام داشتند که نتیجه ی تجربه ی آنان مثبت بوده است. از بابت بیماری های ویژهی یاد شده در بالا، این تقسیم بندی به شکل زیر بود.

طبق این بررسی بیشترین کاربرد بره موم برای دردهای ماهیچه ای بوده به طوری که کاربران این حوزه بیشترین موفقیت را گزارش کرده اند. نه نفر از هر ده نفر گفته بودند که از این کار نتیجه ی مثبت گرفته اند. همچنین به نظر می رسد که در کلیه کاربری ها پاسخ های مثبت سریع به دست آمده است و فقط ۴ نفر از هر ۱۰۰ نفر گفته بودند که هنوز خیلی زود است قضاوت کنند که آیا این ماده موثر بوده است یا نه.

هنگامی که بره موم برای درمان مشکلات پوستی به کار رفت، موفقیت مشابه ای گزارش شد. کمترین محبوبیت کاربرد در زمینه ی بیماری سندرم مزمن، خستگی و اختلالات هاضمه ای (۲ مورد از ۱۰ مورد گزارش شد که بر خلاف بهبود قابل توجه مصرف کنندگان زود است که بگوییم

 آیا بره موم کمک کرده است و یا خیر. در ادامه می بینیم که درمان این مشکلات نیاز به زمان و میزان بیشتر مصرف بره موم داشته است.

نتابج آزمایش مصرف کننده ها با بره موم :

نوع بیماری :

آرتریت و دردهای عضلانی : 89 درصد جواب مثبت و7 درصد جواب منفی  4درصد اثرنداشت

حفظ سلامت عمومی : 89 درصد جواب مثبت 0 درصد منفی 11 درصد اثر نداشت

مشکلات تنفسی:  76 درصد جواب مثبت و 7درصد جواب منفی 17 درصد اثر نداشت 

و مشکلات پوستی 90 درصد جواب مثبت 9 درصدجواب منفی 1 درصد اثر نداشت

سندرم مزمن خستگی 63 درصد جواب مثبت  و 16 درصد جواب منفی  و 21 درصد اثر نداشت 

اختلالات دستگاه گوارش و معده 69 درصد جواب مثبت و 9 درصد جواب منفی و 22درصد اثر نداشت

 

جواب شخصی مصرف کنندگان بره موم :

مصرف کنندگان بره موم در این بررسی مورد سوال قرار گرفتند تا تاثیر بره موم بر روی آنها مشخص شود. بعضی از این جوابها به طور کامل در زیر آمده است. آنها با درک صحیح استفاده از بره موم به پاسخ های مثبت رسیدند. درد عضلانی و التهاب مفاصل با بره موم

* با مصرف بره موم تسکین درد، توانایی پیاده روی و دوچرخه سواری به نحو بسیار مطلوب تر و نیز امکان پیاده روی به مقدار بسیار بیشتر فراهم شده است. فقط خشکی زانوها در هنگام صبح وجود دارد. جهت درمان به سایر بیماران مصرف بره موم را توصیه می کنم. 

* بره موم باعث تورم کمتر در مفاصل و احساس راحتی بیشتر در هنگام پیاده روی، تسکین درد و نیز امکان پیاده روی بهتر شده است، امکان انجام ورزش و دوچرخه سواری بیشتر وجود دارد.

* بره موم امکان پیاده روی به نحو مطلوب تر و عدم احساس درد زیاد و نیز رفع بسیار سریع بیماری های جزئی را می دهد.

* مصرف بره موم بدتر شدن تورم مفاصل را متوقف می کند و نیز زخم های دهانی را در طی یکی دو روز درمان می کند. سرعت بهبود بدن را افزایش داده و خستگی در طول روز بسیار کم میشود.

* از هنگام مصرف بره موم از درد رهایی یافتم و حال عمومی ام بهتر شد. و از هنگامی که بره موم را مصرف می کنم مشکل قفسه ی سینه ام بهبود یافته و نیز به طور قطعی به تورم مفاصلم کمک کرده است.

* بره موم بدون آن که مانند بعضی از قرصها احساس خواب آلودگی ایجاد کند به تسکین درد کمک کرد. قبلا برای تسکین دردهایم دارو تزریق می کردم اما از زمانی که بره موم را مصرف می کنم مشکل قفسه ی سینه ام بهبود یافته و نیز به رفع تورم مفاصلم کمک کرده است.

* به مدت ده سال صبح ها از تورم و سفتی مفاصل رنج می بردم، از هنگام مصرف بره موم دیگر مشکلی ندارم.

با توجه به قسمت عمدهی پاسخهای دریافتی مبنی بر کاهش مقدار درد و افزایش امکان تحریک در بیماران شاید بتوان علاوه بر خاصیت ضد التهابی بره موم، خاصیت ضد دردی نیز برای آن متصور بود.

نظر بیماران در  درمان بیماری های تنفسی با بره موم :

* از زمان مصرف بره موم هیچ گونه حمله ی تنفسی نداشته ام، هنوز تنگی نفس وجود دارد ولی نه به وخامت سابق، لذا تصمیم دارم تا بهبودی کامل بیماریم مصرف آن را ادامه دهم.

* با مصرف مداوم بره موم به مدت دو سال است که نیازی به ضد دردها و آنتی بیوتیک ها ندارم.

*و به مدت ۱۶ سال آسم داشتم. از زمانی که بره موم را مصرف می کنم خیلی سریع تر بر حمله های تنفسی ام فائق آمده ام، در حالی که فقط شش هفته از مصرف آن می گذرد.

*فکر می کنم بهبود یافته ام اما هنوز کمی برای اظهارنظر زود است. ولی دو هفته قبل جراحی پا انجام دادم که خیلی سریع زخم آن بهبود یافت.

* به مشکل سینوسهایم کمک کرده است اما دربارهی آسم هنوز مطمئن نیستم، اما فرزندم برای بیماری ME (سندرم خستگی ویروسی) بره موم مصرف کرد که بسیار به او کمک کرده است.

* پس از سه هفته مصرف بره موم، نفس کشیدنم بسیار راحت تر شده است و می توانم بهتر نیز

بشوم .

* بره موم را مصرف کردم و عفونتم سریع برطرف شد و آسمم نیز بهتر شده است.

*با مصرف بره موم نیازی به استفاده از اسپری به اندازه ی سابق ندارم.

* از هنگامی که مصرف بره موم را شروع کرده ام سینوسهایم کمتر گرفته می شوند و طبق معمول نیازی به اسپری ندارم و نفس کشیدنم راحت تر شده است.

جالب توجه است که علاوه بر کمک به رفع مشکلات اختصاصی به برطرف شدن سایر مشکلات عمومی نیز کمک می کند.

 

نظر افراد در حفظ سلامتی عمومی با بره موم :

با مصرف بره موم فقط به مدت سه هفته، صد در صد نسبت به قبل احساس بهتری دارم، خوابم بهتر شده، اشتهایم بهبود یافته و به تسکین تنگی نفس نیز کمک کرده است.

* خوابم بهتر شده است و حالت پوستم بهبود یافته و کمتر سرما میخورم. * به پیشگیری از سرماخوردگی من در طول زمستان کمک کرد.

* از زمانی که بره موم را مصرف می کنم حتی یک بار هم سرما نخورده ام در حالی که قبلا اتفاق رایجی بود.

*با مصرف بره موم یک سال است که اصلا سرما نخوردهام و اگزمایم نیز کاملا برطرف شده است.

* بعد از مصرف بره موم به مدت دو سال فقط یک بار سرما خوردم و به زودی بهبود یافتم، دوستی گفت این یک اتفاق بوده است بنابراین مصرف آن را قطع کردم و در زمستان بعدی به دفعات سرمای شدید خوردم.

* با مصرف بره موم گلو و سینه ام بسیار صاف شده است و روی هم رفته احساس بهتری دارم، حتی موهایم نیز پر پشت تر شده اند.

* در طول زمانی که بره موم مصرف می کنم احساس می کنم پر انرژی تر شده ام.

* مصرف بره موم تحول عظیمی در حال عمومی ام ایجاد کرد. دیگر خستگی و هیچ گونه عفونت گلو یا زخم های دهانی که همگی سابقا بسیار رخ می دادند، ندارم. ناخنهایم ضخیم تر شده اند و موهایم پرپشت تر شده، حتی به رفع دردهای قاعدگی ام نیز کمک کرده است.

* بره موم سیستم ایمنی ام را کاملا تقویت کرده است و الان به ندرت سرما میخورم، اگزمایم را نیز درمان کرد و در عرض دو سه روز خوب شد.

* بره موم به بهبود دستگاه گوارش من کمک کرد و بهبود مختصری نیز در عفونت ناخنم ایجاد کرد.

* از زخم های دهانی و سرماخوردگی و مشکلات سینوس و گلو درد رنج می بردم. از زمانی که از بره موم استفاده کردم صادقانه بگویم این مشکلات بسیار بهبود یافته است. درمان بیماری های پوستی با بره موم

* از هنگامی که از کرم بره موم استفاده کرده ام تنها در طی سه روز، تغییرات قابل توجهی به وجود آمده و پوستم دیگر خارش و لکه ندارد.

* به مدت دو سال از لکها و زخم های پوستی رنج می بردم. از زمانی که از کرم استفاده کردهام بسیار بهبود یافته ام و پوستم بسیار روشن تر شده است و لکه ها برطرف شده اند. بعد از انجام هر نوع درمانی، بره موم تنها درمان بود.

* به شدت نسبت به اثر درمانی و سرعت درمان بره موم تحت تاثیر قرار گرفتم زیرا نسبت به آنتی بیوتیک هایی که توسط پزشک تجویز می شود موثرتر می باشد.

* اگزمای کودکم پس از دوبار استفاده از بره موم کاملا درمان شد و همچنین به درمان زخم های بند انگشتان دخترم نیز کمک کرد.

* برای درمان پسوریازیس، انواع کرمها را مصرف کردم اما هرگز کرمی که به من کمک کند نیافتم تا این که بره موم به من معرفی شد. پسوریازیس تقریبا برطرف گشت و کلیه ها بعد از بروز مشکلاتی علائمی از بهبود را نشان دادند.

* با مصرف کرم بره موم جوش های پوستی به آرامی ناپدید گشتند و پوستم بسیار صاف تر شد. از هر کرم تجویز شدهای موثرتر بود.

* التهابهای پوستی دستانم کاملا برطرف شدند و درد پاهایم نیز ۴۰٪ بهبودی حاصل شد. حال عمومی ام از زمانی که بره موم را مصرف می کنم کاملا بهتر است . پوستها و موهایم نیز بسیار بهتر شده اند.

* پسوریازیس تقریبا بر طرف شده و انرژی بدنم بعد از خوردن بره موم بیشتر شده است.

* کرم بره موم را که مصرف کرده ام جوش های پوستی روی یکی از پاهایم به طور کامل و روی پای دیگرم تقریبا برطرف شده است و دردهای مفاصلم نیز کاهش یافته اند.

* با مصرف کرم بره موم قسمت های ترک خورده پوستم و نیز لکه های قرمز پوستی ام همگی برطرف شدند.

*وضعیت پوستم که پزشک قادر به درمان آن نبود، درمان شد. بره موم از انتشار آن جلوگیری کرد و می دانم که در آینده نزدیک کاملا برطرف خواهد شد.

* جوش های صورتم عملا از بین رفته اند. از کرم نیز برای آفتاب سوختگیها و گزش استفاده کرده ام که موثر بوده است.

* به مدت دو سال بر روی صورتم جوشهایی ایجاد می شد و انواع کرم های مورد تجویز توسط پزشکان را استفاده کردم بدون هیچ گونه نتیجه ای، پس از استعمال کرم بره موم به مدت یک ماه جوشها بر طرف شدند و اکنون نیز کرم را شبها استفاه می کنم و ادامه خواهم داد.

سندرم مزمن خستگی با بره موم از روزی که بره موم استفاده می کنم مشکلات عفونی ام کمتر شده است. کمتر خسته میشوم و عموما احساس سلامتی می کنم.

مصرف بره موم به رفع مشکلم بسیار کمک کرده است و مقاومت بدنم افزایش یافته است.

* با مصرف بره موم خستگیام بسیار بهبود یافته است، سرما نمی خورم، دیگر به آنفولانزا مبتلاء نمی شوم و هر روز احساس بهتری دارم.

* از روزی که مصرف بره موم را شروع کرده ام خستگیام بهبود یافته و پوستم نیز روشن تر شده است.

* از زمان مصرف بره موم درد زانوها و درد معده ام بر طرف شد و در کل حال عمومی بهتری دارم. به همه افراد آن را پیشنهاد می کنم. * از روزی که بره موم را مصرف می کنم خستگیام کمتر شده و انرژی بیشتری یافته ام.

*با مصرف بره موم سالم تر شده ام و دردهایم بسیار کمتر شده است، و مقداری از مشکلاتی که در بیماری ME به آن مبتلا هستم را رفع می کند. رفع اختلالات دستگاه گوارش با بره موم

* اختصاصا درد را برطرف می کند و امیدوارم که زخمها نیز بر طرف شوند، مصرف بره موم را ادامه میدهم تا کاملا بهبود یابم.

* اسید معده وخیمی داشتم اما بره موم را مصرف کردم و اکنون کاملا برطرف شده است.

* برای زخم معده به تجویز پرشک، قرص مصرف می کردم. از زمانی که بره موم را مصرف کردم دیگر قرصها را مصرف نمی کنم. مشکلم بهتر شده است و قرص های دکترم نیز هنوز بدون مصرف در کابینت می باشد.

* با مصرف بره موم سوء هاضمه ام کاملا بهبود یافته و اشتهایم برگشته است. * از هنگامی که شروع به مصرف بره موم کردهام دل درد کمتری دارم و کمتر ترش می کنم.

* از هنگامی که شروع به مصرف بره موم کرده ام دل دردهای مرتبط به PMT به سختی قبل نیست، موهایم به نظر سالم تر شده اند و مجموعا بهترم.

تحقیقات علمی و بالینی در مورد بره موم همزمان با چاپ این کتاب علاقه به کاربرد کلینیکی بره موم به خصوص در غرب رو به افزایش نهاده و علاقه خاصی از سوی شرکتهای سازنده ی دارو برای جایگزینی داروهای شیمیایی با بره موم به چشم می خورد. آنچه در ادامه می آید مروری است بر کارهای انجام شده که توسط دانشمندان سراسر جهان و با کثرت بیشتر در اروپای شرقی منتشر شده است. در هر بخش، هر تحقیق بر حسب زمان انتشار آن بیان شده است.

درمان آلرژی ها با بره موم :

فرآورده های زنبور عسل به ایجاد واکنش های آلرژی مشهور هستند. یکی از موارد بروز اثرات جانبی بره موم ، چنین موارد حساسیتی می باشد. این موارد اغلب هنگامی که بره موم به طور موضعی در درمان مشکلات پوستی استعمال می گردد، رخ میدهد.

به هر حال، در تحقیقات دکتر هاوستین مشاهده شد که چگونه فلاونوئیدهای موجود در بره موم در هنگام استعمال به شکل خوراکی می توانند پاسخهای آلرژیک را مسدود کنند. در سال ۱۹۹۶ دکتر مک ایوان متخصص ممتاز آلرژی از لندن گزارش کرد بیمارانی که برای مشکل الرژی با EPD (یک درمان آلوپاتیک سنتی) در حال درمان هستند، در محدوده زمانی حساسیت زدایی با خوردن بره موم برای دو هفته قبل EPD، و سپس شروع مجدد و ادامه آن برای هفته بعد می تواند به میزان زیادی احتمال عفونت را کاهش داد. دکتر مک ایوان پیشنهاد داد که بیماران نباید مصرف بره موم را دیرتر از هفت روز، قبل از درمان شروع کنند و نیز نباید درمان را زودتر از دو هفته بعد از آن مجددا آغاز کنند تا به این وسیله از ایجاد حساسیت بدن نسبت به بره موم جلوگیری شود.

طبق نظر مک ایوان، بره موم به طور موقتی در جمعیت باکتریها و قارچهای کاندیدا در روده ها تغییراتی را ایجاد می کند و آنتی ژن های آنها را در شروع درمان افزایش میدهد. 

بر طبق نظر دکتر مک ایوان، بره موم در درمان آلرژی ها نقش مثبتی دارد اما افرادی که رو به خود درمانی می آورند باید نسبت به امکان ایجاد اثرات جانبی آن آگاه باشند.

درمان التهاب مفاصل با بره موم :

تحقیقات نشان داده اند که بره موم بیشتر از هر مورد دیگری برای درمان التهاب مفاصل استفاده شده است. خود درمانی در این مورد همواره شامل استعمال خوراکی بره موم به صورت عصاره، کپسول، قرص و یا بسیار کمتر از طریق استعمال کرم ها در ناحیه ی مورد نظر بوده است. علی رغم مصرف معمول و متداول، تحقیقات کمی در این حوزه انجام شده است.

در سال ۱۹۸۶ محققان بلغارستانی ۳۶ بیمار که از ضایعات مفصلی متعدد و اختلالات مفصلی ناشی از ضربه رنج می بردند را با بره موم درمان کردند. درمان شامل استفاده از پوشش موم داغ غنی شده با ده درصد بره موم در محل عارضه بود. دوره درمان ۱۰تا۱۲ جلسه و هر بار به مدت ۳۰ دقیقه بود. در ۲۰ مورد، علائم بین ۶۰ تا ۱۰۰ درصد و در ۱۴ مورد بیش از ۵۰ درصد کاهش یافت و در ۲ مورد بی اثر بود.

در سال ۱۹۹۷ در بلغارستان محققان مجددا ۴۲ بیمار که از التهاب مفاصل و تخریب سیستم مفصلی رنج می بردند را با کمپرس موم داغ زنبور و بره موم درمان کردند، گرمایی که ایجاد می شد به بافت زیر غشاء (همبند) منتقل و باعث بهبود گردش جریان خون و فعالیت های متابولیک در غضروف ها و بافت های استخوانی می گردید.

بره موم از پوست جذب می شود و به عنوان یک ضد التهاب و ضد درد عمل می کند. درمان منجر به کاهش تورم اطراف مفصل و افزایش قدرت حرکت مفصل و نیز کاهش مصرف داروهای ضد درد و ضد التهاب غیر استروئیدی گردید. 

اگر شما به یک درمانگر که بتواند درمان با موم داغ و بره موم را برای شما انجام دهد دسترسی ندارید می توانید ۱ تا ۲ گرم از بره موم را هر روز مصرف کنید و یا به آرامی عصارهی بره موم را بر موضع مورد نظر بمالید (اما توجه داشته باشید که عصاره ی بره موم می تواند بر روی پوست و لباس لکه ایجاد کند).

درمان آسم با بره موم :

علائم آسم و تشخیص آن: تشخیص آسم اغلب مشکل است زیرا علائم آن را به آسانی می توان با سایر علائم بیماری های دیگر تنفسی اشتباه گرفت.

تشخیص قطعی بیماری آسم در بیمار را باید بعد از گرفتن شرح حال کامل و انجام آزمایش های متعدد مطرح کرد. بیماری آسم با یک یا چند علامت از چهار علامت اصلی آن بروز می کند. ۱- خس خس سینه ۲- تنگی نفس ۳- سرفه ۴- فشار در قفسه ی سینه

خس خس سینه و تنگی نفس از شناخته شده ترین علائم بیمار اسمی می باشند و معمولا به طور متناوب در هنگام مواجهه با عوامل تحریک کننده بروز می کنند، با این حال تنگی نفس می تواند بدون خس خس سینه هم در افراد مبتلا به آسم دیده شود .

یکی از علائمی که اغلب افراد آن را به عنوان علامت اسم نمی شناسد سرفه است. سرفه می تواند خشک و یا خلط دار باشد و معمولا شبها یا در هنگام فعالیت ورزشی ایجاد می شود. در بسیاری از موارد سرفه ای که به علت آسم ایجا شده است را به حساب بیماری برونشیت می گذارند، بروز بیشتر از دو دوره سرفه ی پایدار (اگر بدون خس خس سینه یا تنگی نفس باشد) باید وجود بیماری آسم را مطرح کند. چهارمین علامت اصلی در بیماری آسم وجود فشار در قفسه ی سینه است. اغلب این علائم در هنگام فعالیت ورزشی رخ می دهد

هنگامی که در یک بیمار مسن احساس فشار در قفسه ی سینه ایجاد شود، تشخیص آنژین قلبی نیز مطرح می گردد. ممکن است برای پزشک تشخیص بین اسم و آنژین قلبی در چنین افرادی بسیار مشکل باشد.

گرچه علائم آسم اغلب بدون هیچ گونه دليل واضحی رخ می دهند. اما مشخصه ی آنها این است که بیمار را از خواب بیدار می کند و غالبا آسم مشکلی است که صبح ها هنگام بیدار شدن از خواب بروز می کند. آسمی که بیمار را در نیمه های شب از خواب بیدار می کند، نشانگر آن است که به خوبی کنترل و درمان نشده است.

انواع مختلف اسم:

در بسیاری از موارد، علت بروز آسم، ناشناخته است با این حال در بعضی موارد نوعی ماده ی حساسیت زا (آلرژن) مسئول بروز حملات آسم می باشد. سایر انواع مختلف آسم عبارتند از:

آسم شکننده، آسم حساس به آسپرین و آسم شبانه. اگر شما احتمال میدهید که آسم شما به علت بعضی از مواد حساسیت زا مانند گیاهان با وجود حیواناتی مثل اسب یا سگ یا گربه در منزل ایجاد شده است، باید با انجام آزمایش آلرژی این موضوع را تایید کنید.

مشکلات تنفسی به طور سنتی در گذشته، توسط بره موم به طور موثری درمان می شدند و محققان داروسازی اخیرا نقش بره موم در مهار روند التهاب در مشکلات تنفسی را به تصویر کشیده اند.

در سال ۱۹۷۵ میهالیچکو محقق اهل رومانی ۳۰ بیمار که از آسم برونشیتی رنج می بردند را با بره موم درمان کرد. بیماران را به دو گروه تقسیم کرد، یک گروه تحت درمان های معمول و گروه دیگر تحت درمان با بره موم قرار گرفتند. گروهی که با بره موم درمان شدند بهبود بیشتری را نسبت به گروه دیگر نشان دادند.

دکتر مک ایوان متخصص آلرژی، استفاده از دوزهای بالای بره موم برای بیماران آسمی که از عفونت های متداول قفسه ی سینه رنج می بردند و به طور معمول نیازمند درمان با آنتی بیوتیکها بودند را پیشنهاد داد. بره موم به محض احتمال بروز سرماخوردگی یا عفونت باید مصرف شود. او پیشنهاد داد که درمان به مدت پنج روز ادامه یابد. در مورد بیماری های مزمن که فرد باید به طور اضطراری در بیمارستان بستری شود، وی درمان طولانی مدت با بره موم را پیشنهاد داد. تحقیقات بالینی در بخش اسم بیمارستان عمومی بارنزلی در بریتانیا در حال انجام است. خود درمانی دکتر مک ایوان مصرف روزانه ۱ / ۵ گرم بره موم مخلوط با عسل را توصیه می کند. می توان آن را به صورت کپسول یا قرص نیز مصرف کرد. در مواقعی که بیمار مطمئن است که یک حمله ی اسمی نزدیک است مصرف عصاره بره موم تاثیر بسیار سریع تری دارد.

 

درمان زخم های بستر با بره موم :

در سال ۱۹۷۸ سربانسکو، دکتری اهل رومانی به منظور درمان ۱۲ بیمار با زخمهای متعدد و وخیم بستر در ناحیه ی خاجی را با ۱۰ درصد پودر بره موم و ۹۰ درصد پودر خنثی تحت درمان قرار داد. این درمان با درمان معمول و رایج یک گروه ۱۲ نفره دیگر از بیماران مقایسه شد. در گروهی که با بره موم درمان شدند، ۹ نفر از دوازده نفر نتایج بسیار خوبی را نشان دادند و زخمهای مزمن بستر آنها در ۱۶ تا ۵۴ روز درمان شد. در سه مورد که بهبود کامل نیافتند حداقل وضع آنها بدتر هم نشد. در گروه کنترل تنها سه بیمار در دورهای طولانی تر بالاخره در (۴۳ تا ۷۵ روز) بهبود یافتند. دکترهای دیگری نیز اسپری بره موم را با عظلتهای ۵، ۱۰ و ۲۰ درصد به منظور درمان بیماران، قبل از باز شدن زخم ها با موفقیت قابل ملاحظه ای آزمایش کردند. بعد توقف درمان زخم های بستر دوباره ظاهر شدند.

در سال ۱۹۹۰ استوجو در دانشگاه سیلاسیا ۹۶ مورد از زخم های بستر را با بره موم درمان کرد. بیماران روزی دو بار با بره موم ۳۰ درصد همراه با موم تحت درمان قرار می گرفتند. درمان مذکور در تسریع گرانولاسیون بافتی و بهبود بافت زخم شده نسبت به درمان های معمولی و رایج بسیار موثرتر شناخته شد. .

استخوان سازی با بره موم :

پوکی استخوان بیماری است که در آن چگالی استخوان کم شده و به ساختار میکروسکوپی خلل وارد می شود، در نتیجه استخوان شکننده تر شده و خطر شکسته شدن استخوانها به خصوص سر استخوان ران که در حفرهی استخوان لگن قرار دارد و نیز استخوانهای مچ دست و مهره های پشت افزایش می یابد.

– استخوان عمدتا از پروتئین ها و کانیهای کلسیم ساخته شده است. – در کودکی و بلوغ مقدار استخوان افزایش می یابد و در دهه ی ۲۰ عمر به حداکثر می رسد.

– از حدود ۴۰ سالگی کاهش مقدار استخوان زنان و مردان آغاز میشود و تا پایان عمر ادامه می یابد.

– خطر پوکی استخوان به دو چیز وابسته است: ۱- مقدار استخوانی که شخص در دهه ی ۲۰ عمر دارد. ۲- مقداری که به تدریج از دست میدهد.

بیماران مبتلا به پوکی استخوان بیشتر به خاطر شکستگی ها به درمانگاه مراجعه می کنند. از نظر بافت شناسی، پوشش خارجی استخوان (ضریع)، تعداد و اندازه ی تیغه های استخوانی بافت اسفنجی کاهش می یابد. بافت استخوانی اسفنجی، قسمت عمده ی مهره های پشت و دنده ها و دو

سر استخوان های دراز را تشکیل میدهد و بافت استخوانی متراکم، تنه ی استخوان های دراز را تشکیل میدهد. بین دو سر استخوان های دراز و تنه ی آنها یک ناحیه ی رشد طولی استخوان وجود دارد که به عنوان مثال این ناحیه در گوسفند جوان نرم است ولی در گوسفند پیر استخوانی می شود و رشد طولی استخوان متوقف می گردد.

* پوکی استخوان نتیجه ی نازک شدن آن است که شکننده اش می سازد. * اگرچه پوکی استخوان در زنان سالخورده شایع تر است ولی در هر سنی رخ میدهد.

یکی از ۳۰ زن و یکی از ۵ مرد(هشتادساله) در نتیجه ی پوکی استخوان دچار شکستگی می شوند. پوکی استخوان بیشتر به بافت اسفنجی آسیب می رساند و آن را ترد و شکننده می سازد. پوکی استخوان دو نوع است: اولیه و ثانویه.

پوکی اولیه عمدتا ناشی از کمبود هورمون استروژن است. پوکی ثانویه از مصرف داروهایی مثل هورمونهای کورتیکواسترویید یا بیماری ای مثل پرکاری تیروئید می باشد.

* علامات مرض پوکی استخوان پیشامد شکسته شدن آن است. * شکستن استخوان های مچ دست، مهره ی پشت و سر استخوان ران بسیار شایع است.

* شکستگیها معمولا در بیمارستانها درمان می شوند ولی شکستگی سر استخوان ران به عمل جراحی نیاز دارد.

شکستگی مهره ی پشت زمانی رخ می دهد که مهره فشرده شود.

* شکستگی مهره بسیار دردناک است، قد را کوتاه می کند و ستون مهره ها خم می شوند.( قوزی شدن)

عوامل خطر پوکی استخوان  سه دسته اند:

الف- عوامل ثابت که عبارتند از :۱- مصرف نکردن هورمون جانشین به وسیله ی زنان یائسه ۲- سابقه ی فردی شکستگی استخوان ۳- نژاد سفید ۴- سالخوردگی ۵- لاغری ۶- کمبود استروژن ناشی از زود یائسه شدن یا برداشتن تخمدان ها ۷- پرکاری غدهی تیروئید ۸- کم کاری غده های تناسلی

ب- عوامل خطر متغیر که عبارتند از: ۱- زیاده روی در مصرف الکل و کافئین ۲- مصرف دراز مدت هورمون کورتیکواسترویید ۳- مصرف دراز مدت فنی توئین

در بیماری پوکی استخوان ضایعات و اتلاف املاح کلسیم و فسفر باعث می شود که استخوانها سوراخ سوراخ (شبیه نان سوخاری) ترد و شکننده گردند. مهره های استخوانی در ستون فقرات ممکن است به هم فشرده و باعث خمیدگی پشت یا گوژپشتی یا گردی پشت کردد و یا این که باعث انحراف جانبی ستون مهره ها شود. معمولا این نوع تغییر یا بدشکل شدن ستون فقرات باعث میشود که سایر قسمت های بدن به خصوص اعضای مجاور نیز دچار اختلال و ناراحتی شوند.

تغذیه با رژیم هایی که کلسیم کافی ندارند، تغییرات هورمونی در زنان، بالا بودن سن و زندگی با روش غیرفعال یا کم تحرکی، در تولید بیماری پوکی استخوان دخالت دارند. همچنین مصرف مواد مخدر یا داروها، اعتیاد به الكل، عدم تحمل لاکتوز یا قند شیر و جذب ناقص کلسیم می توانند خطر ابتلا به بیماری پوکی استخوان را افزایش دهند. سایر عوامل خطر برای تولید این بیماری عبارتند از: غیرطبیعی بودن یا عدم توقف قاعدگی در خانم ها، ظریف یا کوچک اندام بودن خانمها و استعمال دخانیات.

یائسگی که همراه با کاهش سریع و ناگهانی مواد معدنی استخوان ها است، نقطه ای بحرانی و خطرناکی در تولید بیماری پوکی استخوان می باشد.

متاسفانه بیشتر مردم فقط بعد از این که بیماری پوکی استخوان پیشرفت کرده است از آن آگاهی پیدا می کنند. در حالی که اقدام صحیح این است که در این دورهی بحرانی برای راهنمایی با یک پزشک مشورت کنید. در حقیقت غالبا اولین علامت و اخطار، یک کمردرد شدید در موقع بلند کردن یا خم شدن است که معمولا نشان دهنده ی خرابی و اضمحلال یک مهرهای استخوانی است. در بعضی افراد ممکن است نشانی های از دست رفتن فرم طبیعی ستون فقرات افزایش یابد، از جمله این نشانیها، به وجود آمدن قوز پشت و کوتاه شدن قد است.

پوکی و تهی شدن استخوانها، بیماری است که نیمی از زنان بالای ۴۰ سال به آن مبتلا میشوند که این بیماری به مرور زمان باعث شکنندگی استخوان های آنها میشود. زنان تقريبا دو برابر مردان در مخاطره ی شکستگی لگن قرار دارند.

به طور سنتی بره موم برای رفع پوکی و کمک به جوش خوردن استخوان ها به یکدیگر استفاده می شد. در سال ۱۹۷۸ پزشکان لهستانی این فرضیه را بر روی حیوانات آزمایش کردند. آنها عصاره ی اتانولیک بره موم را به داخل استخوان رادیال چند سگ تزریق کردند. آن پزشکان مدعی شدند که ترمیم بافت استخوانی در برابر سریع تر از موارد درمان نشده با بره موم بوده است.

در سال ۱۹۸۵ دوباره در لهستان تحقیق مشابهی انجام شد. اما این بار با موارد انسانی ۲۲ بیمار با بیماری Legg – Calve – Parthes (در مفصل لگن) تحت تزریق با مایع بره موم قرار گرفتند و ۳۲ بیمار دیگر نیز درمان های متداول را دریافت کردند. بیمارانی که با بره موم درمان شدند بهبود بیشتری را نسبت به گروه شاهد نشان دادند. اگرچه در حال حاضر تحقیقی در دست نیست اما توجه به نقش بره موم در درمان پوکی استخوان، جالب توجه خواهد بود.

نکته خود درمانی :

مصرف بره موم حداکثر ۳ گرم در طی روز و به مدت ۲ تا ۳ هفته در طی دورهی شکستگی استخوان توصیه می شود.

درمان برونشیت با بره موم :

میدانیم که به طور سنتی از شانهای عسل که حاوی مقادیری بره موم می باشند برای درمان التهاب ریه استفاده می شده است.

در سال ۱۹۷۵ پزشکان روسی درمان ۷۶ کودک با التهاب غیراختصاصی ریه را در طی سالهای ۱۹۶۴ تا ۱۹۶۹ گزارش کردند. این تحقیق بسیار جذاب می باشد زیرا تاثیر آنتی بیوتیک به تنهایی و آنتی بیوتیک به همراه بره موم مقایسه شده است.

بهترین نتیجه در گروهی مشاهد شد که از ترکیب آنتی بیوتیک ها و محلول آبی بره موم ۱۰۰ درصد استفاده کردند.

در سال ۱۹۸۹ دکتر شلر در مرکز پزشکی سیلاسیان ۲۶۰ کارگر فلز کار مبتلاء به التهاب ریه را درمان کرد. بیماران به مدت ۲۴ روز تحت درمان قرار گرفتند. برخی با روش های معمول و سایرین با عصارهی اتانولی بره موم (EEP) در محلول نمکی فیزیولوژیکی. بهترین نتایج در بیماران تحت درمان با مایع بره موم به همراه قرصهای بره موم مشاهده شد.

در سال ۱۹۸۹ محققان روسی ۱۰۴ بیمار با التهاب مزمن ریه را درمان کردند. درمان های معمول و رایج برای ۵۶ بیمار در نظر گرفته شد و ۴۸ بیمار درمان های استنشاقی عسل و بره موم را علاوه بر درمان های رایج دریافت کردند. بیمارانی که درمان با عسل و بره موم را دریافت کردند سه تا چهار روز زودتر از افرادی که درمان های رایج را دریافت کرده بودند مرخص شدند. سرعت بازگشت بیماری در بیماران تحت درمان با روشهای رایج در برابر درمان شدگان با بره موم بود.

نکته خود درمانی :

عسل نیز دارای فواید ضد باکتریایی می باشد. ترکیب این دو ماده (عسل و بره موم ) همان گونه که اشاره شد می تواند موثر باشد و همچنین بره موم را خوشمزه تر و مطبوع تر می کند (برای استفاده قسمت آسم را مطالعه کنید).

درمان سوختگیها با بره موم :

قرن ها است که در بین پزشکان استفاده از عسل برای درمان سوختگیها معمول و رایج است. قدرت درمانی آن احتمالا مربوط به وجود بره موم می باشد به خصوص هنگامی که عسل خام و فرآیند نشده استفاده می شود.

اولین درمان ثبت شده با بره موم در مورد سوختگی ها در سال ۱۹۶۲ در بیمارستان اطفال راچفوس لنینگراد شوروی (سابق) می باشد. دکتر زابه کلينا استفاده از آن را برای درمان زخم های عفونی در کودکان پیشنهاد داد.

پزشکان در سال ۱۹۷۵ در بیمارستان مرکزی روسیه برای درمان سوختگیها و تاول ها در یک دوره ده ساله از بره موم استفاده کردند. در تهیهی پماد آن از ۱۵ درصد بره موم به همراه چربی یا روغن حیوانی یا گیاهی) اما بیشتر از ترکیب روغن های هسته هلو، هسته زردالو و تخم آفتابگردان استفاده می شد. بیمارستان ۸۳۰ بیمار را بین سالهای ۱۹۶۱ تا ۱۹۷۰ درمان کرد. آنها دریافتند که پماد اثرات بی حس کننده، باکتری کش و ترمیمی بر روی زخم ها دارد و سطح اثر زخم را نیز محدود می کند. همچنین گردش خون و گردش لنف را نیز بهبود می بخشد. آنها همچنین پی بردند که پوشش بره موم به زخم نمی چسبد و محل زخم را نیز تحریک نمی کند. و کمبود گوشت در زخمهای تازه را ترمیم می کند.

در سال ۱۹۸۰، گروچویسکی پزشک لهستانی پماد ۳ درصد بره موم شامل روغن سویا، کره آبگیری شده و موم زنبور عسل را بر روی موشهای مبتلاء به سوختگی های پوستی استفاده کرد. او دریافت که سوختگی های درمان شده با بره موم سریعت تر از درمان آنها با شیوه های متداول التیام می یافت.

در سال ۱۹۹۳ به علت کمبود شدید داروهای سوختگی در کوبا، شبکه ی بهداشت این کشور موسسه ای تحقیقاتی را برای کمک به توسعه ی فراورده های زنبورعسل ایجاد کرد. و در سال ۱۹۹۷ محققان کوبائی در سی و پنجمین کنگرهی بین المللی زنبور عسل در آنتروپ تحقیقات خود را ارائه دادند. درمان سوختگی با عصارهی الکلی بره موم به علت ایجاد سوختگی های ثانویه با الكل توصیه نمی گردد، بنابراین محققان به سایر راه حل ها روی آوردند. این موسسه مخلوط عسل و بره موم که اثرات بهبودی بیشتری نسبت به استفاده از بره موم به تنهایی دارد را پیشنهاد داد.

نکته ی خود درمانی :

سوختگی های کوچک می توانند با انواع مختلفی از کرم ها، پمادها و عصاره ها و یا اسپری های موم درمان شوند. اگر عصاره استفاده می شود بهتر است که از نوع بر پایه پروپیلن گلیکول باشد.

درمان التهاب کولون با بره موم :

در سال ۱۹۷۵ محققان بلغارستانی از عصاره ی اتانولی بره موم برای درمان ۴۵ بیمار با التهاب  حاد و مزمن کولون استفاده کردند. نتایج برای ۲۶ بیمار بسیار خوب، برای ۱۲ بیمار خوب و برای ا۵ مورد رضایت بخش بود. فقط برای دو بیمار سودمند نبود. در بیشتر موارد پس از ۷ روز از درمان درد کاهش می یافت. بعد از ۱۹ تا ۲۰ روز درد کاملا برطرف می شد. در تمامی موارد احساس فشار درد محوطه ی شکمی بعد از پنج روز از درمان برطرف میشد

نکته خود درمانی :

این که عصاره ی اتانولی بره موم چگونه به بدن منتقل می شود و اثر می گذارد، مشخص نیست ولی به نظر می رسد که بهترین شیوه راه خوراکی باشد. عصاره را در مایع گرم و با معده خالی مصرف کنید.

درمان سرفه و سرماخوردگی با بره موم :

در تحقیقاتی که از مصرف کنندگان به عمل آمد، نشان داد که تعداد زیادی از مصرف کننده ها بره موم را به صورت مرتب برای این که سالم بمانند و سیستم ایمنی قوی داشته و در مقابل سرفه، سرما خوردگی و آنفلوانزا ایمن باشند، استفاده می کنند. به طور قطع تحقیقات کلینیکی ناچیزی در این مورد صورت گرفته است. در سال ۱۹۸۹ پژوهشگران لهستانی در مورد تاثیر بره موم روی سرماخوردگی یک بررسی ترتیب دادند. گروهی که با بره موم درمان شدند، دوره عفونت آنها کوتاه تر شد و در مدت ۳ روز بهبودی کامل یافتند. در صورتی که گروه درمان نشده بعد از ۵ روز بهبود پیدا کردند.

نکته خود درمانی :

بهترین نتایج با مصرف روزانه ۱ تا 5 گرم بره موم حاصل می شود. برخی صاحب نظران معتقدند افرادی که از بره موم به طور مستمر استفاده می کنند باید هر ۳ تا ۴ ماه مصرف حدود یک هفته وقفه بیاندازند تا از حساسیت بدن شان نسبت به بره موم جلوگیری شود .

رفع مشکلات دندانی با بره موم :

بره موم چند صد سال است که به عنوان درمان سنتی در مشکلات دندانی استفاده می شود. استفاده از بره موم به دلیل سهولت ارزیابی نتیجهی درمان، یکی از رشته های شایع در تحقیقات کلینیکی در غرب و شرق محسوب میشود. در سال ۱۹۸۰ دکتر اشمیت محقق آلمانی یک تحقیق بالینی دو سویه ی کور، روی دهان شویه های بره موم انجام داد. این مطالعه نشان داد که بیمارانی که مبتلاء به التهاب لثه و بیماری های لثه ای بودند، بعد از ۴ هفته درمان، بهبودی قابل ملاحظه ای پیدا کردند. این بهبودی با تعیین میزان تشکیل پلاکهای دندانی و التهاب لثه ارزیابی شد. این دهان شوی از یک حجم محلول مایع بره موم در ۵ حجم آب ساخته شده بود، استفاده از آن، یک بار صبح و یک بار شب صورت می گرفت.

محققين رومانیایی در سال ۱۹۸۳ از ترکیب بره موم و ژله ی رویال در درمان عفونت های لثهای استفاده کردند. در سال ۱۹۸۶ توسط محققین کوبایی محصولی مشابه بر پایه بره موم ساخته شد که در درمان عفونتهای لثهای موثر بود. محققین آلمانی در همان سال، در تحقیقی که روی رشد جرم دندان و عفونت لثه انجام دادند به این نتیجه رسیدند که بره موم وسیلهی خوبی برای حفظ سلامت دهان محسوب می شود.

در مطالعه ای که روی سگها در سال ۱۹۸۷ در یوگسلاوی انجام گردید معلوم شد که بره موم ، جریان خون به ریشه ی دندان را افزایش می دهد. به علاوه تحقیقات بعدی روی دندان گاوها در سال ۱۹۸۸ در جمهوری چک نشان داد که بره موم باعث کاهش التهاب می شود و فرایند ترمیم را تحریک می کند.

در سال ۱۹۸۹ دکتر گافار” از رومانی از بره موم برای درمان مشکلات مزمن دهانی استفاده می کرد و آن را با سایر محصولات طبیعی که در بهداشت دهان به کار می رفتند مقایسه کرد. وی به این نتیجه رسید که بره موم در درمان التهاب لثه و مخاط دهان موثر است و عمل ترمیم ضایعات را سرعت می بخشد.

در سال ۱۹۹۰ مطالعه ی دانشمند روسی نشان داد که استفاده از بره موم با توجه به خاصیت بی حس کنندگی و ترمیم استخوانی در پر کردن حفرهی عصب کشی شده موثر است. در همان سال در مطالعه ی یک دانشمند رومانیایی مشخص شد که استفاده از بره موم و اکسید روی در ترکیب خمیری که برای پوشاندن ریشه ی دندان به کار می رود باعث افزایش تولید دنتین می شود و بازسازی استخوان را سرعت می بخشد.

در سال ۱۹۹۱ در مطالعه ای دیگر که در دانشگاه ژاپن و با استفاده از حيوانات صورت گرفت مشخص شد که بره موم بر پایه آبی در موشها باعث کاهش قابل ملاحظه ای در پوسیدگی دندان نسبت به گروهی که آن را دریافت نکرده بودند شد.

استفاده از بره موم در مراکز دندان پزشکی انگلستان در سال های اخیر به طور قابل ملاحظه ای افزایش یافته و این بیشتر به دلیل کار تحقیقاتی آقای قیلیپ واندر می باشد که مطالعات متعددی را در منچستر ترتیب داد. او یک قهرمان همیشگی در استفاده از بره موم در مشکلات متعدد دهانی میباشد. در مطالعه ای که در سال ۱۹۹۵ منتشر شد وی از تجربیات همکارانش در انگلستان که از بره موم در درمان زخم های دهانی، آسیب های دندانی، ضایعات التهابی و زخمهای دردناک غیراختصاصی استفاده کردند، گزارش داده است. این درمان شامل مالیدن عصارهی بره موم ۵۰ درصد به صورت مستقیم در نواحی عفونی می باشد. این درمان را بیمار می تواند چند بار تکرار کند. او دریافت که این زخمها در عرض دو روز بهبود یافتند. التهاب لثه ای که با رشد دندان عقل ایجاد میشد نیز با این روش بهبود می یافت. بره موم به صورت دهان شویه و خوشبو کننده ی دهانی نیز پیشنهاد می شد. او توصیه کرد که از بره موم جهت ضد عفونی دستها قبل از جراحی های دندانی استفاده شود.

مشابه این نتایج در سال ۱۹۹۶ توسط دندان پزشکی به نام پیتر وارلی در یک مقاله تحقیقی ارائه شد.

نکته ی خوددرمانی :

عصاره ی بره موم به صورت دهان شویه، غرغره یا مصرف مستقیم روی نواحی زخمی توصیه می شود. بره موم خام در صورت تمیز بودن و کیفیت مناسب داشتن می تواند جویده و وقتی حالت آدامسی مانند و چسپناک بخود گرفت دور دندان دردناک یا مشکل دار  قرار داده شود.

 بهبود دیابت با بره موم :

در سال ۱۹۹۷ یک گروه از پژوهشگران چینی به سرپرستی فوهای لیو مقاله ای را که مصرف ترکیبی از محصولات زنبورعسل را در درمان دیابت بررسی کرده بودند، منتشر کردند. آنها مدعی شدند که محصول جدیدشان به نام  ” فنگ زن” که از ترکیب گرده گل و بره موم زنبورعسل تشکیل شده باشد می تواند باعث کنترل قند و چربی خون شود. آنها همچنین مدعی شدند که داروی فنگ زن می تواند باعث نرم شدن عروق، بهبود وضعیت گردش خون و همچنین باعث جلوگیری از عوارض مرض قند و حتی بهبودی این عوارض می شود.

همین گروه پژوهشگر ۵۷ بیمار مبتلا به مرض قند را با بره موم درمان کردند. بیماران شامل ۵۰ بیمار مبتلاء به دیابت از نوع غیر وابسته به انسولین و هفت بیمار مبتلا به دیابت از نوع وابسته به انسولین بودند. بیماران به طور اتفاقی به سه دسته تقسیم شدند . یک گروه درمان رایج دارویی بیماری دیابت را دریافت کرده و دو گروه دیگر با بره موم درمان شدند. بعد از سه ماه، مشاهدات محققین نشان داد که کاهش سطح قند خون در بیمارانی که بره موم دریافت کرده بودند از بیمارانی که با درمان رایج مورد مداوا قرار گرفته بودند بدتر نبوده است ولی در گروهی که با بره موم درمان شده بودند اثرات درمانی سریع تر بود. همچنین آنان مشاهده کردند که بره موم اثرات مفیدی در درمان بیماران دیابتی مبتلاء به تورم لثه و عفونت قارچی حفره دهان دارد.

رفع مشکل چشمها با بره موم :

در سال ۱۹۷۸ محققين رومانیایی تحقیقی را ارائه دادند که در آن از محلول چشمی بره موم (۲ تا ۵ درصد) و یک پماد (۵ تا ۱۰ درصد) بره موم در درمان انواع مختلف بیماری های چشمی استفاده شده بود. آنها ادعا کردند که آن محصولات در درمان سوختگی و صدمات وارد شده به چشم، در صورت استفاده در بافت اطراف، نتایج عالی داشته است. این دو محصول بر علیه عفونت های التهابی، ویروسی یا میکروبی چشم موثر بوده اند. این محققین به جای آب مقطر، از محلول ۱۰ درصد ماکرودکس استفاده کردند و معتقد بودند که این محلول کمتر باعث تحریک چشم می شود.

در سال ۱۹۹۷ آقای پاپسکیو رومانیایی، نتایج ۲۱ سال درمان بیماری های چشم روی صد هزار بیماری که در بخش زنبوردرمانی چشم وابسته به انستیتوی تحقیقات زنبور عسل در بخارست درمان شدند را گزارش کرد. طی این مدت پاپسکیو انواع شستشو دهنده های چشمی که بر پایه ی محصولات زنبور عسل (عسل، ژله ی رویال و بره موم ) ساخته بود توسعه داد. شستشو دهنده های چشمی قبل از استفاده در درمانگاه روی حیوانات آزمایش می شدند. بیماری هایی که بهترین پاسخ به درمان را داشتند شامل بیماریهای غیرالتهابی قرینه، التهاب پلکها، زخمهای قرینه با منشاء ویروسی، التهاب عنبیه و آب مروارید بودند. نویسندگان ادعا کردند که در ۸۵ درصد موارد، استفاده از محصولات زنبورعسل موثر بوده است.

درمان آنفولانزا با بره موم : 

آنفولانزا یک عفونت ویروسی میباشد که پس از ابتلاء به سختی قابل درمان است. مصرف کنندگان معتقدند که با مصرف بره موم احتمال ابتلاء به آنفولانزا کمتر می شود و در صورت ابتلاء، شدت آن کاهش می یابد. در سال ۱۹۵۴ دکتر ایجریس نویسنده ی کتاب «خواص درمانی عسل و گردهی گل» می گوید این عفونت ویروسی تنفسی ممکن است باعث تب، سردرد و ضعف شود و در صورتی که با عفونت باکتریایی ریه همراه شود می تواند خطرناک باشد. او ادعا کرد که مصرف عصارهی بره موم عامل پیشگیری کننده خوبی بر علیه این ویروس می باشد.

اثر پیشگیری کنندگی بره موم در سال ۱۹۷۲ در تحقیق شوچنکو روسی به اثبات رسید. در این تحقیق مشخص شد که تغذیه ی موش با بره موم قبل از تماس با آنفولانزا، وی را در مقابل انفولازا ایمن می ساخت، ولی اگر مبتلاء می شدند، تاثیری نداشت. مشابه این تحقیق در رومانی و بلغارستان، اثر پیشگیری کنندگی بره موم در جلوگیری از ابتلاء موشها به ویروس آنفولانزا را اثبات کرد.

شاید بتوان گفت که مهم ترین آزمایش در مورد تاثیر بره موم بر علیه آنفولانزا، در سال ۱۹۷۸ در اپیدمی این بیماری، در شهر سارایو و یوگسلاوی صورت گرفته است. در طی این اپیدمی پروفسور اسماناژیک تحقیقی روی ۲۶۲ نفر دانشجویان یک دانشکده پرستاری که در معرض بیماری آنفولانزا بودند انجام داد. ۸۰ دانشجو بره موم را دریافت کردند و ۱۸۲ نفر آن را مصرف نکردند. از آنهایی که بره موم دریافت کردند فقط ۷ درصد بیمار شدند در حالی که ۶۳ درصد از آنهایی که مصرف نکرده بودند بیمار شدند. در تحقیق دیگری در سال ۱۹۷۸ در یوگسلاوی، نتایج مشابهی گزارش شد.

نکته خوددرمانی :

 روزانه 1 الی 5 گرم بره موم را به صورت قرص یا کپسول مصرف کنید تا سالم بمانید. در صورت بیماری این مقدار را افزایش دهید. پانزده قطره عصاره سه بار در روز با آب گرم یا آب میوه هم موثر است.

رفع عفونت های قارچی با بره موم:

محققین چینی در سال ۱۹۷۸ در بیمارستان کارگران کانگ سو آزمایشی با عصاره ۱ تا ۱۰ درصدی الکلی بره موم در مقابله با ۲۰ نوع عفونت های قارچی انجام دادند. درمان با بره موم بر روی ۱۰ قارچ بسیار موثر بود ولی بر روی قارچ تریکوفیتون و ۹ تا از قارچهای دیگر تاثیری نداشت. محققين روسی در سال ۱۹۷۹ بر روی ۱۲ بیمار مبتلاء به سینوزیت های قارچی مزمن که در اثر آلودگی قارچی كانديدا آلبيکنس ایجاد شده بود امولسیون روغن – الكل بره موم را آزمایش کردند. بعد از ۵ الی ۸ جلسه درمان بهبودی کامل در ۹ مورد و بهبودی نسبی در ۳ مورد مشاهده شد. بهبودی کامل پس از ۱۰ الی ۱۷ روز نمایان شده بود.

نکته خوددرمانی :

اگر تصور می کنید که پوست تان لکه نمی گیرد و می توانید از کرم یا عصاره بره موم استفاده کنید فراورده را به آرامی روی سطح آسیب دیده بمالید. (ابتدا باید نسبت به حساسیت خود به فرآورده اطمینان حاصل کنید).

درمان اختلالات معده و روده با بره موم :

دکتر ماکاروف نویسنده روسی کتاب «درمان با بره موم » این ماده را برای درمان تهوع، ترش کردن (سوزش سردل)، کاهش اشتها، افزایش اسیدیته (اسید زیاد) و کاهش اسیدیته (اسید کم) استفاده می کرد. او برای بیماران ۲۰ قطره عصاره بره موم، ۳ بار در روز را تجویز می کرد. پس از ۵ روز تمامی بیماران دردشان بر طرف می شد و اسیدیته به حد طبیعی می رسید. دکتر ماکاروف بره موم را برای درمان زخم و ورم معده یا اثنی عشر پیشنهاد کرد. او اظهار داشت که بهبودی یا درمان با بره موم خیلی سریع تر از داروهای رایج صورت می گیرد. در سال ۱۹۹۷ محققين روسی، با بره موم ۴۸ کودک بین سنین ۲ الی ۵ ماهه تا ۳ ساله با عفونت طولانی مدت روده ای را درمان کردند. نتایج نشان داد که عفونتهای روده و کندی حرکات روده برطرف شده است. اصولا این گونه بیماریهای التهابی باعث تخریب آنتروسیتها می شوند، چیزی که مشخصه ی طبیعی بودن فلور میکروبی در روده ی بزرگ است و به دنبال آن تضعیف شدن ایمنی عمومی می باشد. ۱۰ درصد محلول بره موم را برای درمان کودکان استفاده کردند. ۳۵ کودک (۷۵ درصد) در این آزمایش بهبود قابل ملاحظه یافتند. علائم مسمومیت ناپدید شدند، تعداد دفعات مدفوع کاهش یافت و کودکان اضافه وزن پیدا کردند. از گروهی که بدون بره موم درمان شده بودند تنها ۴۰ درصد پاسخ به بهبودی دادند.

نکته خوددرمانی :

عصاره ی ضعیف بره موم را با مقدار کمی آب گرم مخلوط کنید و در تمام طول روز به طور متناوب استفاده کنید.

درمان تب یونجه با بره موم :

بررسی مصرف کنندگان نشان میدهد که تعدادی از بیماران پس از کاربرد بره موم از این بیماری رهایی یافتند. در سال ۱۹۸۰، دکتر رمی چووین پزشک فرانسوی در دفاعیاتش از بره موم ، نام می برد که تعدادی از بیماران مبتلاء به تب یونجه را با بره موم درمان کرده است. بیماران عصارهى الكلى بره موم حل شده در نشاسته را مصرف می کردند. هر بیمار ۷ تا ۸ دوز روزانه برای به روز دریافت می کرد که هر دوز شامل ۲۵۰ میلی گرم از عصارهی خشک بره موم بود. علائم بیماران کاملا بر طرف شد. دوزهای کمتر به مدت دو سال و به دنبال آن برای گرفتن نتایج بهتر داده شد.

نکته خود درمانی :

همان گونه که در بالا گفته شد مقداری از آن را به صورت کپسول، قرص یا عصاره استفاده کنید اگر علائم ناخوشایندی همچون واکنش های آلرژی زا مشاهده کردید، مصرف دارو را قطع کنید.

رفع مشکلات شنیداری با بره موم :

بره موم را برای درمان مشکلات یا عارضه های شنوایی به کار می برند که یکی از کاربردهای غیر متداول این دارو نیز محسوب می شود. پزشکان روسی در سال ۱۹۷۳، ۳۸۲ بیمار مبتلا به گوش و نقصهای شنوایی را با بره موم درمان کردند. آنها ۳۰ تا ۴۰ درصد امراض مختلف اعصارهی بره موم را با روغن زیتون یا روغن ذرت به نسبت ۱ به ۴ مخلوط کردند و گاز استریل آغشته به این داروی کرم شکل را به مدت ۳ روز روی گوش بیمار قرار دادند. درمان ۱۰ الى ۱۲ روز تکرار شد. ۳۱۴ بیمار، بهبود شنوایی داشتند و تعداد کمی از بیماران، سر و صدای در سر بعد از درمان داشتند.

در سال ۱۹۷۵، پاپ نیکولوف در بلغارستان گزارش داد که توانسته است با بره موم ، تورم چرکی گوش داخلی در ۴۰ بیمار را درمان کند. شنوایی در اکثر بیماران بهبود یافته بود. او از عصاره ی حاصل از ۳۰ گرم بره موم محلول در ۱۰۰ گرم الکل در نواحی عفونی استفاده کرد. در ۸۰ درصد بیماران ترشح چرک متوقف شد و بوی بد آنها کاهش یافت و در مجموع شنوایی شان بهتر شده بود.

بین سالهای ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۳ پزشکان روسی گزارش دادند که موفق شده اند ۶۸ بیمار مبتلا به التهاب گوش درونی را با عصارهي الكلی بره موم درمان کنند. در ۹۴ درصد درمان موفقیت آمیز بوده است.

نکته خوددرمانی :

کاملا واضح است که برای قراردادن هر چیز در گوش باید بسیار احتیاط کرد. یک پارچه ی نخی تمیز  را میتوانید به جای گاز استریل استفاده کنید.

درمان تبخال با بره موم :

تبخال بیماری ویروسی است که همیشه همراه با درد و تاول در مجرای تنفسی می باشد. دکتر فرانس فیکس، پزشک استرالیایی با استفاده از محلول ۵ درصد بره موم و با کمک یک برس و قراردادن محلول روی محل ۲۱ مورد را درمان کرد. در هر ۲۱ مورد پس از ۴۸ ساعت درد بر طرف شد و خارش آن فقط برای ۳ روز پس از درمان باقی ماند. کاربرد اسپری بره موم در این مورد چندان کار ساز نبوده است.

در سال ۱۹۹۸ دکتر گیور کانئونيو” که در مرکز خدمات پزشکی پوست بخارست رومانی فعالیت داشت، دریافت که استعمال محصولات بره موم تاثیر قابل توجهی بر دوره ی بازگشت بیماری تبخال می گذارد. او خاطر نشان کرد که طول دورهی درمان با بره موم کوتاه است و درد را کاهش میدهد ولی فاصله ی برگشت بیماری افزایش می یابد.

در سال ۱۹۵۵ در بیمارستان عمومی وینیپگ کانادا و در یک تحقیق، نیمی از ۵۰ بیمار مبتلا به تبخال ناحیه دهان و لب، با محصولی از کرم بره موم ACF که در لهستان ساخته شده بود و نیمی دیگر با داروی کاذب «پلاسبو درمان شدند. متوسط دوره نقاحت در گروه درمان شده با بره موم ۳ روز، در صورتی که گروه شاهد ۸ روز بود.

نکته خود درمانی :

عصارهی بره موم یا کرم آن را می توان پس از آزمایش حساسیت استفاده کرد. به خاطر داشته باشید که عصارهی بره موم ممکن است لکهی رنگی بر روی پوست به وجود آورد. همزمان میتوانید بره موم را به شکل خوراکی نیز استفاده کنید.

درمان مشکلات قلب و فشار خون با بره موم :

در سال ۱۹۷۸، ۴۵ کارگر استان کیانگ سوچین، با بره موم درمان شدند. بیماری های درمان شده شامل فشار خون بالا، تصلب شرائین و بیماریهای عروق کرونر قلب بودند. نتایج امیدوار کننده بود اما در چند مورد عوارض جانبی، قابل توجه بود.

در آزمایش هایی که در سال ۱۹۹۹ در دانشکده پزشکی کشور لهستان بر روی خرگوش ها انجام شد، با تغذیه آنها توسط بره موم ، گردهی گل و عسل دریافتند این مواد سطح چربی را کاهش میدهند. در نتیجه ی درمان، به طور آماری در کاهش سطح چربی در خرگوش ها معنی دار بود. تقویت ایمنی و سندرم ویروس خستگی با بره موم

محققین آلمانی در سال ۱۹۸۸ مکانیزمی را شناسایی کردند که توسط آن بیوفلاونوئیدهای موجود در بره موم تولید اینترفرونها را تحریک می کنند، این عمل در قوی نگه داشتن سیستم ایمنی اهمیت دارد.

در سال ۱۹۹۶، دکتر مک ایوان گزارش داد که با دوز بالای بره موم ۲۷ بیمار مبتلا به سندرم ویروسی خستگی (ME) را درمان کرده است. در ۴ ماه اول شروع درمان ۲۴ نفر از بیماران بهبود یافتند ۱۴ بیمار قادر بودند که به کار، دانشگاه و مدرسه و غیره برگردند و توان فعالیتهای فیزیکی آنها که قبلا کاهش یافته بود، مجددا بازگشت. پس از ۸ هفته درمان با بره موم، بیماری ۶ نفر از این ۱۴ نفر، با کاهش مصرف ۵۰۰ میلی گرم یا کمتر در یک روز، موجب بازگشت بیماری شد. مک ایوان بر اهمیت ادامه ی مصرف با دوز بالا و تداوم آن حداقل به مقدار ۱ الی ۵ گرم در روز تاکید داشت. او توصیه کرد که اگر می خواهید درمان موفقیت آمیز باشد باید دورهی درمان را حداقل یک سال ادامه دهید.

 از سال ۱۹۹۷ موسسه ی ملی ME (آنسفالو میلیت عضلانی در انگستان یک ارزیابی صورت گرفته توسط اعضاء را به چاپ رساند. ۵۸ بیمار که مبتلا به ME بودند و سنین بین ۲۶ و ۶۷ سال را تشکیل می دادند در این بررسی شرکت داشتند. زمان ابتلا به بیماری ۱۱ ماه تا ۱۴ سال تشخیص داده شده بود. ۱۲ نفر از ۵۸ نفر بیماری را به شکل بسیار شدید داشتند (گهگاهی بستری در منزل یا بیمارستان در حالی که ۲۰ نفر دیگر وضعیتی به مراتب بدتر داشتند. از افراد باقی مانده ۴ نفر شکل خفیف بیماری را داشتند و ۶ نفر نیز روند رو به بهبودی را دنبال می کردند. آنها کپسولهای ۱ تا ۱۲ گرمی، قرص ها و عصاره ها را به صورت روزانه مصرف می کردند. ۵۳ نفر گزارش دادند که بره موم وضعیتی متفاوت در بیماری آنها به وجود آورده است، بهبودی معمولا سريع (در دو هفته ی اول) بروز می کرد. ۴ نفر دیگر گزارش دادند که هیچ تغییری حاصل نشده است و یک نفر حساسیت نشان داد. 

از ۲۲ نفری که درمان با بره موم را متوقف کرده بودند، ۱۸ نفر گزارش دادند که حالشان بدتر شده و به دنبال آن بهبودی یکباره پس از مصرف جدید مشاهده شد.

آنها ۱۰۰ میلی گرم یا کمتر را برای درمان کافی اعلام کردند. محققین گمان می برند که موثرترین میزان در حدود ۳ گرم در روز می باشد، اگرچه این میزان برای بیمارانی که وضعیت حاد دارند بین ۸ تا ۱۲ گرم در روز می باشد. بیماران افزایش انرژی، تحرک بیشتر و کاهش عفونت گزارش داده اند.

کنترل ایدز با بره موم :

بین سالهای ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۷، سازمان مشاوره بهداشت در نایروبی (بخشی از طرح کنترل بین المللی ایدز) کپسول های بره موم را برای افرادی که مبتلا به ایدز یا ویروس HIV و عفونت کنترل AIDS بودند، فراهم کردند. در مقاله ای کوتاه نویسنده، بره موم منجر به بهبود سلامت عمومی و افزایش اشتها شده بود را گزراش کرد. میان آسیب دیدگان ; بعضی از موارد منجر به از سرگیری زندگی طبیعی و بازگشت به کار شذ

نکته خوددرمانی :

مصرف روزانه حداقل ۳ گرم بره موم سبز با کیفیت مورد نیاز است. این مقدار میتواند به شکل قرص، کپسول یا عصاره مصرف شود.

درمان کمر درد با بره موم :

کمردرد یکی از متداول ترین دردهایی است که هنوز هم عده کثیری از مردم به دنبال راه حلی برای بهبودی آن هستند.

محققین بلغارستان در سال ۱۹۹۷ گزارش دادند که ۲۲ بیمار مبتلا به کمر درد را که سنینی بین ۳۲ تا ۶۰ سال داشتند با ترکیب موم و بره موم به نسبت 1 به ۱۰ را درمان کردند. کمپرس گاز آغشته به مخلوط مذاب در حالتی که گرم بود روی محل آسیب دیده قرار می گرفت. این کمپرس باید به مدت ۲۵ الی ۳۰ دقیقه در محل درد باقی می ماند. این عمل ۲ تا ۱۵ بار تکرار می شد. ۸ بیمار بهبود قابل ملاحظه ای یافتند و ۱۴ نفر دیگر طی تستهای مخلتف بهبودی نشان دادند. تحقیق مشابهی نیز در سال ۱۹۹۱ در بلغارستان گزارش شد که نتایج آن مشابه این تحقیق مثبت بود.

نابودی انگلها با بره موم :

در سال ۱۹۹۸ محققین کوبایی با موفقیت ۱۳۸ بیمار مبتلا به ژیاردیاسیس (عفونت ناشی از یک پروتوزوا) را با عصاره بره موم درمان کردند و هیچ تاثیر سوئی مشاهده نگردید.

درمان گلو درد، التهاب حلق و حنجره با بره موم :

در سال ۱۹۷۱، دانشمندان روسی از عصاره ۱۵ درصد بره موم برای درمان ۲۶۰ بیمار مبتلا به التهاب حلق استفاه کردند در ۶۷ درصد بهبودی کامل دیده شد و در ۲۸ درصد بهبود نسبی و تنها در ۴ درصد بهبود مشاهده نشد.

در سال 1975 ، دورشنكو ، در بیمارستان شهر کیف (اتحاد جماهیر شوروی سابق)، ۲۳۸ بیمار مبتلا به التهاب حلق را با مخلوط بره موم درمان کرد. او یک سهم از عصارهی ۳۰ درصد بره موم را با گلیسیرین و روغن هلو مخلوط می کرد و بر غشای مخاطی در ناحیه عفونی به مدت بیش از ۱۰ تا ۱۵ روز قرار میداد. ۷۵ درصد بیماران به طور کامل بهبود یافتند، در حالی که ۱۴ درصد اثری ندیدند. محققین دریافتند که عصارهی بره موم اثر داروهای رایج در بازار برای درمان التهاب حلق را افزایش میدهد.

محققین رومانیایی، همان سال بره موم را برای بیش از ۲۰۰ بیمار مبتلا به التهاب حاد حلق، التهاب حاد حنجره و التهاب حاد لوزه مورد استفاده قرار دادند. در هر گروه درمانی ۱۰ درصد از بیماران با روش رایج درمان شدند. بیماران درمان شده با بره موم بسیار سریع تر از گروه تحت کنترل بهبود یافتند.

مجددا در رومانی در سال ۱۹۷۵ متل و همکارانش انواع التهاب های غشای مخاطی شامل زخم و تبخال های ناحیه لب و دهان را درمان کردند. ۳۴ بیمار که مایع بره موم به شکل مایع و قرص دریافت کرده بودند درمان شدند. مشخص شد که مایع بره موم خاصیت ضد ویروس، ضد باکتری، تاثیرات قارچی (میکوتیک) و اثر بی حس کنندگی دارد.

خوددرمانی :

اصولا درمان زخم های گلو و حنجره به صورت سنتی با استفاده از بره موم صورت می گیرد. درمان را می توان با شیوه های مختلف انجام داد. غرغره با محلول عصاره بره موم و آب گرم تاثیر مضاعفی بر تورم می گذارد و باعث می شود که پوششی بر روی حنجره یا گلو قرار گیرد. آشکال تجاری بره موم به صورت قرصهای مکیدنی در دسترس می باشند. اما اغلب درصد کمی از بره موم را دارند و بهترین راه درمان برای التهابهای خفیف هستند.

رفع التهاب پروستات با بره موم :

در سالهای اخیر گرایش در به کارگیری محصولات زنبور عسل (بره موم، گرده گل و ژله ی رویال) برای درمان بیماری پروستات، افزایش چشمگیری پیدا کرده است.

در سال ۱۹۹۷ ملادنوف و دانشجویانش در بلغارستان ۵۵ بیمار که بین ۵۵ تا ۹۵ سال داشتند و همگی مبتلا به هیپرتروفی پروستات بودند را درمان کردند. به تمامی این بیماران جراحی به عنوان درمان رایج پیشنهاد شده بود. محققین برنامه های درمانی که برای این بیماران

طرح ریزی کردند ترکیبی از عسل، گردهی گل، بره موم و ژله ی سلطنتی بود. پس از یک تا دو ماه ۹۵ درصد بیماران شکایتی از درد و مشکلات پروستات نداشتند و اندازه پروستات آنها نیز به وضعیت اولیه برگشت. یک بیمار ۹۳ ساله که از سوند استفاده می کرد شرح داد که ۶ ماه پس از درمان با این مخلوط به طور کامل سوند را برداشته و بهبود یافته است.

سرانجام در سال ۱۹۹۹ یک محقق روسی به نام ساراف’ گزارش داد که ۳۶ بیمار مبتلا به پروستات های حاد و مزمن را درمان کرده است. مجددا درمان با ترکیبی از بره موم ، ژله ی سلطنتی گرده گل و عسل از طریق شیاف به بیمارها داده شده. ۸۹ درصد از افراد این گروه با کاهش درد و بهبود عملکرد براساس تایید آزمایش خون و ادرار به میزان قابل ملاحظه ای بهبود یافتند.

رفع عارضه ی تابش با بره موم :

پزشکان در موسسه ی رادیولوژی سارایوو یوگسلاوی، بره موم را برای درمان بسیاری از ضایعات جدی کبدی که در اثر پرتودهی و سبب عوارض ناشی از استفاده بیش از حد از اشعه  ایکس (X) ایجاد شده بود، به کار بردند. آنها با آزمون كورسازی شده دریافتند که مشکلات و عوارض تابش بر بیمار کم یا کاملا برطرف شده است.

درمان بیماری های پوست با بره موم :

درمان بیماریهای پوست (اگزما، جوش، پسوریازیس و غیره)

 دو نفر از هر ۱۰ نفر مصرف کننده، بره موم را برای درمان مشکلات پوستی مختلف استفاده کرده بودند، که بسیار موفقیت آمیز بود. بدون شک بره موم دارای ویژگی های ضد التهابی است به گونه ای که در سال ۱۹۶۲، دکتر زابلينا متخصص بیماریهای کودکان در بیمارستان را چفوز لیننگراد ( شوروی سابق)، کودکانی را که زخمهای عفونی داشتند با کودکانی که با اختلالات بافتی (نسوجی) متولد می شدند را با مرهم بره موم درمان می کرد. دکتر زابلينا گزارش داد که این درمان قادر است التهاب را فرو نشاند و زخم را ضد عفونی کند به علاوه باعث تحریک رشد مجدد بافت شود.

دانيلوف پزشک روسی در سال ۱۹۷۵، گزارش داد که با استفاده از بره موم توانسته ۶۸۰ بیمار مبتلا به امراض پوستی را درمان کند. این بیماری ها شامل اگزما، نورودرماتیت و زخمها بودند. در ۹۰ درصد این بیماران با استفاده از پماد بره موم بسیار بهبودی موفقیت آمیز بوده است. مجددا در روسیه پزشکان وینو گرادوا و زاجسوا پی بردند که بره موم برای درمان امراض سطحی و کوچک پوستی هم موثر است.

بره موم تهیه شده توسط زنبور عسل برای بیمارانی که مبتلا به نورودرماتیت مزمن و با عود متناوب هستند به خوبی عمل می کند.

ادیت لودا” پزشک استرالیایی از عصاره ی بره موم و پماد آن برای درمان جوشها و دیگر امراض پوستی استفاده می کرد. خانمی که مبتلا به عارضه ی بدخیم جوش در کل صورتش بود و قبلا از شیمی درمانی پاسخی نگرفته بود، پس از دو هفته که تحت درمان با داروی بره موم بود به طور کامل بهبود یافت. در سال ۱۹۹۶، دکتر مک ایوان از یک محلول ضعیف بره موم (در حدود ۲ درصد بره موم محلول برای درمان جوش و عفونت های پوستی با موفقیت استفاده کرد. 

سرانجام محققین در سال ۱۹۹۹ در موسسه ی پوست نوگورد روسیه، گزارش دادند که امراض پوستی مختلف و مزمن شامل نورودرماتیت و اگزمای مزمن را با بره موم و ژله ی سلطنتی درمان کردند. کرم دوبار در روز استفاده می شد. در زمان استفاده، پوست تا حدی خشک می شود و شروع به ترمیم می کند و حالت پوسته پوسته شدن کاهش پیدا می کند، پیشرفت بیماری متوقف شده، پس از ۵ الی ۷ روز استفاده از دارو اریتروم و دیگر ویژگیهای تورم برطرف می گردد. هیچگونه حساسیتی نیز در استفاده از دارو مشاهده نخواهد شد. ا

 

نکته خود درمانی :

تعداد زیادی از محصولات بره موم برای درمان انواع مختلف امراض پوستی همچون اگزما، پسوریازیس و غیره وجود دارند. کرم های بره موم را می توان به صورت موضعی استفاده کرد همیشه به خاطر داشته باشید قبل از استفاده مقداری از آن را برای نداشتن حساسیت آزمایش کنید) شما می توانید بره موم را به صورت قرص یا کپسول خوراکی مصرف کنید تا به فرایند سلامت عمومی خودتان نیز کمک کنید.

درمان آبله با بره موم :

در سال 1977 کریوروچکو پزشک روسی دریافت که بره موم در ازمایش های خارج از بدن ( in – Vitro ) بر واکسن آبله بسیار موثر است. تاثیرات آن در انسان وقتی که بره موم قبل از آلودگی مصرف شود محدود است

 کنترل بیماری سل با بره موم :

در سال 1982، پزشکان روسی گزارش دادند که ۱۴۷ بیمار مبتلا به سل نایژه ای – ریوی شامل سل آدنوپاتی، برونشیت های نایی، سل کلیوی و دیگر فرمهای سل پوستی را درمان کرده اند. ۱۰۷ مورد به تنهایی با اشکال مختلف بره موم درمان شدند. بره موم یک ماده فوق العاده موثر در درمان پیچیده سل شناخته شد.

در اواخر ۱۹9۰، سرانجام توانستند سل را تحت کنترل در بیاورند. هر چند که در سال های اخیر کشور انگلستان و دیگر کشورهای غربی همچون سابق با معضل سل مواجه هستند و سعی دارند آن را با داروهای رایج درمان کنند. ممکن است خوردن بره موم در کنار داروهای رایج به درمان کمک کند.

درمان زخم های عمیق با بره موم :

برای درمان زخم های معده که ممکن است عامل باکتریایی داشته باشند راه حل های درمانی مختلفی ارائه شده است. تحقیقی در نیوزلند نشان داد که عسل مانوکا بسیار موثر است. دکترا فرانس فیکس یکی از اولین کسانی بود که زخم های معده را با بره موم درمان کرد. بیماران عصارهی ۵ درصد بره موم را ۳ بار در روز استفاده می کردند. گروهی که از بره موم استفاده کرده بودند پس از ۳ روز دردهایشان کاهش یافت و پس از ۱۰ روز در ۶ نفر از ۱۰ بیمار هیچ گونه درد یا زخمی در ناحیه معده آنها مشاهده نشد.

در سال ۱۹۸۳، کورسون محقق روسی گزرش داد که تعداد ۴۷ بیمار را که بین ۲۳ تا ۹۸ سال سن داشته و مبتلا به زخم های پوستی در شت بودند را درمان کرده است. درمان با مخلوطی از عصاره ی بره موم و عصاره ی کالاندولا به طور مساوی و مخلوط شده با وازلین انجام شد. پماد را هر روز بر محل زخم می مالیدند. اندام های پیرامونی زخم نیز با پمادهای آنتی بیوتیکی بهبود می یافت. طول درمان ۱۲ هفته به درازا کشید. در پایان دوره ی درمان، ۱۹ نفر از این بیماران به طور کامل درمان شدند و ۱۹ نفر دیگر بهبودی نشان دادند و در ۹ نفر دیگر هیچ گونه تغییری يا وخامتی مبنی بر بدتر شدن زخم مشاهده نشد.

درمان زخم های معده با بره موم بار دیگر توسط گورباتنکو در سال ۱۹۷۱ به طور موفقیت آمیزی انجام شد. درمان با بره موم به طور موثری التهاب قسمتهای بالایی مجرای معده ای – رودهای را کاهش داده بود.

محققین رومانیایی در سال ۱۹۷۸، گزارش دادند که ۳۴ بیمار مبتلاء به زخم های مزمن موضعی را درمان کرده اند. برای این نوع درمان انواع بره موم شامل پماد و بره موم مخلوط در روغن و گلیسیرین استفاده شد. ۱۵ مورد از بیماران کاملا درمان شدند و ۱۳ مورد بهبودهای قابل توجهی نشان دادند و در ۶ مورد درمان به دلیل توسعه ی اگزما، متوقف شد.

نکته خوددرمانی :

کرمهای بره موم یا عصاره ی بره موم (عصاره ی غیرالکلی با حداقل سوزش) را می توان هر روز بر روی زخم مالید. (حتما قبل از استفاده از میزان حساسیت بدن تان نسبت به این دارو مطلع شوید).

رفع عفونت مجاری ادراری با بره موم :

این بیماری در خانمها بسیار شیوع دارد و معمولا آن را با تکرار مصرف آنتی بیوتیک ها درمان می کنند. دکتر مک ایوان دریافت درمان ادامه دار با بره موم ممکن است درمان مناسبی برای اسیبهای موارد مزمن، عفونتهای مجاری ادراری و همچنین بیمارانی که از عفونت های مکرر کلیه و مثانه رنج می برند باشد. دکتر مک ایوان خاطر نشان کرد که این درمان اغلب بر درمان طولانی مدت با آنتی بیوتیک های رایج ارجح است.

رفع مشکلات زنانه با بره موم :

در سال ۱۹۹۵ تعدادی از زنان مصرف کننده بره موم گزارش دادند که دردهای قاعدگی و گرفتگی های عضلانی در آنها پس از مصرف بهبود یافته و این امر می رساند که تحقیقات در این زمینه در آینده می تواند ارزشمند باشد. اگرچه اکثر تحقیقات در این زمینه بیشتر به معالجه ی بیماریهای عفونی و التهابی اندام های تناسلی زنان پرداخته است، 

در سال 1979، پزشکان بخش مامایی بیمارستان کیف (اتحاد جماهیر شوروی سابق)، با موفقیت بره موم را برای درمان زخم های پس از زایمان به کار بردند، مجددا در روسیه زنانی که از سایش گردن رحم، سوزش و خارش رحم و دیگر مشکلات مهبلی رنج می بردند را با محلول بره موم درمان کردند. درمان بیماران با بره موم با موفقیت ۹۸ درصدی پس از ۱۲ روز میسر شد.

محققین لهستانی در سال ۱۹۷۳ گزارش دادند که بره موم بر التهاب های چرکی مهبلی موثر است.

دکتر ساچی عضو موسسه ی مامایی زدروی در لهستان گزارش داد که علائم بیماران مبتلا به التهاب گردن رحم که عامل آن نوعی انگل به نام تریکوموناس واژینالیس می باشد تنها با استعمال قرصهای واژینال ۳۰ میلی گرم بره موم برطرف می شود. همچنین ساچی ۵۰ تا ۶۰ مورد از زنان دانشجویی که از قاعدگی دردناک (دیسمنوره) رنج می بردند را به طور موفقیت آمیز با بره موم درمان کرد. مرهم بره موم مورد استفاده، خاصیت سمی یا سوزش ندارد و سریع و به طور موثر ترمیم را از طریق رشد اپتلیوم سطح آسیب دیده تحریک می کند.

در سال ۱۹۸۹، رومانیایی ها و دیگران شرح دادند که ۵۷ بیمار زن که سنی بین ۲۱ تا ۵۸ را تشکیل می دادند و مبتلا به زخم مقاربتی با التهاب گردن رحم و در بعضی اوقات همراه با عفونت های کاندیدیا با دیگر بیماریهای التهابی بودند را درمان کردند. بیماران با استعمال موضعی پماد، اسپری و عصاره ی بره موم درمان شدند. نتایج عالی از ۴۲ بیمار به دست آمد. در ۹ نفر ( ۴ درصد) نتایج رضایت بخش بود و در ۳ نفر نتیجه ای دیده نشد. این بیماران از گروه تحت درمان به واسطه حساسیت به بره موم جدا شدند.

در سال ۱۹۷۷، محققین بلغاری گزارش دادند که ۶۰ بیمار بین سنین ۴۰ تا ۶۰ سال، مبتلا به آرتروز گردن رحم را درمان کردند. آنها با پمادهای محتوی محلول الكلي ۳۰ درصد بره موم همراه با لانولین و وازلین، تحت درمان قرار گرفتند. طی دوره ی درمان، بهبودی قابل ملاحظه کاهش درد بود. ادامه ی درمان کلنیکی باعث شد تا ۳۲ بیمار کاملا به شرایط عادی برگردند و ۱۲۸ بیمار دیگر بهبود قابل ملاحظه ای داشتند

 

. چه مقدار از این ماده را باید مصرف کرد؟ مصرف حداقل دوز 1.5 گرم یعنی ۱۵۰۰ میلی گرم بره موم تصفیه شده در روز توصیه می شود و صاحب نظران این توصیه را تایید می کنند. یکی از دلایلی که گاه باعث سوء معروفیت بره موم می گردد این است که مقدار کافی آن مصرف نمی گردد. دکتر مورات توصیه می کند که طی دوره ی درمانی ده روزه باید ۲۵ تا ۳۰ گرم از این ماده مصرف گردد. این میزان تقریبا معادل ۳ گرم در روز و برای دو وعده است (هر مرتبه 1.5گرم). با این همه پزشکان روسی با سالها تجربه در استفاده از بره موم تا ۹ گرم آن را برای تعدادی از بیماری های خطرناک توصیه می کنند، بدون این که آثار جانبی ویژهای در پی داشته باشد.

همان طور که ما قبلا در قسمت بیماری ME دیدیم آنهایی که سیستم ایمنی شان به طور جدی به خطر می افتاد بیش از ۱۲ گرم در روز بره موم مصرف می کردند. این مقدار به نظر می رسد که بیش از حد معمول باشد زیرا این مقدار برای بیماری های سخت تجویز شده است. در مواجه با بیماریهای خاص نظیر سرفه، آنفولانزا، سرماخوردگی و مشکلات تنفسی میزان زیاد مصرف خوراکی و سپس کاهش منظم دوز تا پایان دوره توصیه شده است.

منابع :

دکتر احمدحاجی شریف

مقالات بین المللی بره موم

تحقیقات عسل گراوان

伊朗蜂胶 propolis of iran